فراق شمس و مولانا

شمس و مولانا کی بودن؟ مولانا جلال‌الدین بلخی که خیلیا به اسم مولوی میشناسنش. مولانا به زبان امروزی روحانی مجالس بود و اهل عرفان و سلوک. یک روز با فردی به اسم شمس توی قونیه آشنا شد. شمس و مولانا مدتی با هم همنشین شدن. ولی شمس رو دوست نداشتن! کی؟ مریدان مولانا. اما میدونی چرا؟

مریدان مولانا بر این اعتقاد بودن که شمس مولانا رو، مولا و پیشواشون رو از راه به در کرده. چرا؟ چون مولانا بعد از آشنایی با شمس، بجای مدارس درس و وعظ، بساط رقص و شعر برپا کرده. پس کلی تلاش کردن. کلی شایعه پشت سر شمس به راه کردن. گفتن که اون عاشق شرب و شرابه. گفتن که شمس اهل دزدی و کار های تاشایسته. آخر تمام این جریانات ولی مولانا همیشه یاور شمس بود. اما....

اما مریدان مولانا موفق شدن. شمس طاقت نیاوورد و قونیه رو ترک کرد. شمس بدون هیچ خبر و خداحافظی اونجا رو ترک کرد. حال مولانا شمس رو از دست داده بود و مریدان مولانا، مولانا رو. مولانا هیچ یک از مریدان و شاگردانش رو به حضور نمی‌پذیرفت. هرروز ضعیف‌تر و نزار تر از قبل میشد و توی آتظ فراقش از شمس می‌سوخت...

مولانا که در بی خبری از شمس به سر می‌برد و روح رنجورش هرروز ضعیف‌تر می‌شد ؛ نامه ای از شمس به دستش رسید. شمس توی نامه ذکر کرده بود که در دمشق به سر می‌بره. اما بعد از اون مولانا هر چقدر برای شمس نامه نوشت، شمس جوابی به اون نداد. تا اینکه مولانا توی یکی از نامه هایش مینویسه....

جانا! به غریبستان چندین به چه می‌مانی. باز آی از آن غربت، تا چند پریشانی؟ صد نامه فرستادم، صد راه نشان دادم. یا راه نمیدانی، یا نامه نمیخوانی...! گر نامه نمیخوانی، خود نامه تو را خواند. گر راه نمیدانی، در پنجه ره دانی...!

اما... شمس برنگشت. چون دلی که شکسته؛ به این راحتی ها خوب نمی‌شه!