مثل خون در رگ های من .

بالاخره ، برای اینکه یک جوری خودم را برای خواب آماده کنم، تصمیم گرفتم با تو حرف بزنم؛این جوری؛ روی کاغذ..و از قضا اینجوری بهتر است.مگر نگفتی هرچه بهت بگویم که دوستت دارم باز هم میخواهی که بگویم؟ پس اینجوری بهتر است.این حرف ها رو می‌خوانی و باز هم می‌خوانی، و اگر دلت خواست باز هم میخوانی.حرف های من با تو تمامی ندارد...

منتها چیزی به یادم آمد که ناچارم می‌کند این ها را همینجا درز بگیرم و دیگر بیش از این ادامه ندهم.می‌دانی چیست؟ یادم آمد آن جمله ای را که دوست داری من همیشه برایت تکرار کنم،تو حتی یک بار هم به من نگفته ای! طلب من!

حرف بزن! من محتاج شنیدن حرف های تو هستم. با من از عشقت،از قلبت، از آرزو هایت حرف بزن...اگر مرا دوست می‌داری من نیازمند آنم که با زبان تو آن را بشنوم:هرروز، هر ساعت ، هر دقیقه و هر لحظه میخواهم که زبان تو ، دهان تو و صدای تو آن را با من مکرر کند...افسوس که سکوت تو ، مرا نیز اندک اندک از گفتن باز می‌دارد.

درخت با بهار و ماهی با آب زنده است و من با حرف های تو.این سکوت وحشت انگیز کافی است؛ آن را بشکن! یأسی را که با این سکوت مدهش به وجود آورده ای را از من دور کن! من حساس تر از آنم که تصور کنی بتوانم در چنین محیط نامساعدی زنده بمانم!

تو را به خدا! عشقت را فریاد کن تا باور کنم. پیش از آنکه من از وحشت این سکوت دیوانه شوم، عشقت را فریاد کن ، با من سخن بگو ، حرف بزن ، حرف بزن ، شور و حرارت بده تا من از یأسی که مرا دربرگرفته آزاد شوم....حرف بزن! پیش از آنکه در کمال یأس و پریشانی به خود تلقین کنم که «نه! عشق نیست، و من تنها بازیچه ای بودم » حرف بزن ، این تنها راه نجات من است؛ حرف بزن!