«شگفتی های کهکشان | مخلوقات خداوند»

سیاره‌ی کپلر ۲۲-بی، در فاصله‌ی ۶۰۰ سال نوری از زمین قرار دارد. این سیاره اولین سیاره‌ی کپلر است که در کمربند حیات ستاره‌اش کشف شد اما با اندازه‌ی ۲٫۴ برابر زمین، به شکل قابل ملاحظه‌ای بزرگ است. سیاره‌ی Kepler 22b در طی ۲۹۰ روز مدار ستاره‌ی خود را کامل می‌کند و از این نظر به مدار ۳۶۵ روزه‌ی زمین شباهت دارد. این سیاره‌ی فراخورشیدی در مدار ستاره‌ای مشابه خورشید از نوع G قرار دارد، اما این ستاره کوچک‌تر و سردتر از خورشید است. بیشتر سطح این سیاره را آب و اقیانوس های عمیق پوشانده و این سیاره به اسم سیاره ی همزاد زمین هم شناخته میشود و گفته میشود که سیاره ی آینده ی ساکنان زمین است.

سیاره J1407b بسیار بزرگتر از مشتری یا زحل بوده و قطر آن با برخورداری از حدود 30 حلقه احتمالا حدود 120 میلیون کیلومتر است. همچنین دانشمندان توانسته‌اند شکاف‌هایی را در این دیسک گسترده شناسایی کنند که نشان از وجود قمرهایی در اطراف این سیاره است.

این سیاره با نام TrES-2b کمتر از یک درصد از نور دریافتی را بازتاب می دهد و از این رو به تاریک ترین سیاره ای تبدیل شده که تا کنون در جهان رصد شده است. این کشف در پی تحلیل اطلاعات به دست آمده از تلسکوپ کپلر که می تواند درباره درخشش ستاره های دور افتاده اطلاعات بسیار دقیقی را جمع آوری کند، رخ داده است. به گفته "دیوید کیپینگ" از مرکز مطالعات فیزیک اخترشناسی هاروارد-اسمیتسونیان میزان بازتابش سیاره TrES-2b بسیار کمتر از رنگ اکریلیک سیاه است، از این رو این سیاره سیاره ای واقعا بیگانه است. TrES-2b سیاره ای گازی به بزرگی سیاره مشتری است که در حدود 750 سال نوری از زمین فاصله داشته و برای اولین بار در سال 2006 رصد شد. دلیل تفاوت آشکار این سیاره با مشتری این است که مشتری توسط ابرهای آمونیاکی که می توانند بیش از یک سوم نور دریافتی خود را بازتاب دهند، احاطه شده است. اما TrES-2b به دلیل داغ بودن بیش از اندازه از هیچ ابر آمونیاکی برخوردار نیست. این سیاره در مدار ستاره خود GSC 03549-02811 در فاصله ای پنج میلیون کیلومتری در حرکت است و این به آن معنی است که حرارت سطح سیاره می تواند در حدود هزار درجه سلسیوس باشد.

سياره Gliese ۴۳۶b يکي از آفريده‌هاي متناقض درخلقت بوده و به همين دليل جزو منحصربه‌فردترين اشياي فضا به شمار مي‌رود. بيشتر اين سياره از يخ تشکيل شده است، اما به طور حيرت‌آور، به نظر مي‌رسد اين يخ بر روي آتش قرار دارد. سطح سياره Gliese ۴۳۶b داراي دماي سوزان ۴۴۰ درجه سانتيگراد است، اما روي آن پوشيده از يخ است. دليل اين اتفاق را بايد در نيروي گرانشي بسيار زياد هسته سياره جستجو کرد. اين نيروي گرانشي بسيار بالا سبب مي‌شود چگالي يخ موجود روي سياره، بسيار بيشتر از يخي باشد که ما ساکنان کره زمين مي‌شناسيم.Gliese ۴۳۶b در فاصله ۳۳ سال نوري از زمين قرار داشته و دنباله آن به حدي وسيع است که سبب مي‌شود پنجاه درصد ستاره مربوط به آن، در نور فرابنفش محو شود. اين سياره در حد و اندازه نپتون است، اما برخلاف اين سياره متعلق به منظومه شمسي، با ستاره‌اش فاصله بسيار کمي دارد. اين فاصله به حدي کم است که گردش يک دور کامل Gliese ۴۳۶b به دور ستاره‌اش، تنها دو روز و نيم به طول خواهيد انجاميد. سياره زيبا در حين حال بي رحم رنگ آبي سياره فراخورشيدي HD ۱۸۹۷۳۳ b، سبب پوشيده شدن محيط بي‌رحمانه و خشن آن شده است. در واقع آسمان اين سياره آبي به نظر مي‌رسد. در زمان رويت اين جسم، آن را اولين سياره آبي رنگ خطاب کردند. سياره HD ۱۸۹۷۳۳ b از دور شبيه به کره زمين ديده مي‌شود، اما هرگز همچون آن مهربان نيست. بر اساس اعلام ناسا، در صورت قدم زدن روي سطح سياره HD ۱۸۹۷۳۳ b که جزو جالب‌ترين‌هاي فضا به شمار مي‌رود، در معرض باد‌هايي با سرعت هشت هزار و پانصد کيلومتر در ساعت قرار خواهيد گرفت! علاوه بر آن، باران‌هاي سياره HD ۱۸۹۷۳۳ b شيشه‌هايي دندانه‌دار بر سرتان خواهد ريخت. شايد اکنون دليل بي‌رحمانه خطاب کردن محيط اين سياره را درک کرده باشيد. HD ۱۸۹۷۳۳ b همانند سياره مشتري در دسته‌بندي غول‌هاي گازي قرار گرفته و فاصله نزديک آن با ستاره‌اش سبب شده دماي سطح سياره به حدود هزار درجه سانتيگراد برسد. فاصله آن از سياره زمين ۶۳ سال نوري بوده و هر دو روز يک مرتبه، يک دور کامل حول خودش گردش مي‌کند. از آنجايي HD ۱۸۹۷۳۳ b را يکي از جالب‌ترين‌هاي فضا خطاب مي‌کنند که مشاهده‌هاي تلسکوپ هابل نشان داد اتمسفر اين سياره به صورت عجيبي قابل تغيير است. دانشمندان عقيده دارند رنگ آبي سياره به خاطر ترکيبي از انعکاس ابر‌هاي سيليکات و از طرفي جذب توسط اتم‌هاي سديم، حاصل مي‌شود.دمای سطح این سیاره با نام HD 189773b به 1000 درجه سلسیوس می‌رسد، و در آنجا از آسمان شیشه می‌بارد.به دلیل فاصله نسبتا نزدیک سیاره HD 189773b از زمین که تنها 63 سال نوری است، این سیاره به خوبی توسط تلسکوپ هابل و سایر تلسکوپ‌ها مورد بررسی قرار گرفته است. تصور می‌شود رنگ آبی این سیاره به دلیل وجود ذرات سیلیکات در جو آن است، که باعث پراکندگی نور آبی می‌شود. به دلیل دمای سطح سیاره، این ذرات به شکل شیشه چگالش می‌یابند و سپس بر اثر بادهای ویران‌کننده 7 هزار کیلومتر بر ساعت سیاره، شروع به پرواز در جو می‌کنند. این سیاره به نام سیاره ی خودشیفته نیز مشهور است.