روزهای خوب.

من همیشه به خودم گفتم روزهای خوب میرسن؛ وقتی شب از خیسی بالشم و سر و صدای بیرون خوابم نمیبرد، وقتی با بی‌حوصلگی توی مطب روانشناس مینشستم و نقاشی میکشیدم و بیشتر از هر وقتی حس میکردم ثبات روحی ندارم که الان اینجام، وقتی دوستام جلوی خودم بهم میخندیدن و حتی وقتی میدیدم و شاید فکر میکردم که خودت یک لحظه هم قرار نیست برای من باشی و زمانی که فکر میکردم متلاشی شدن سرم روی زمین میتونه منظره‌ی قشنگی باشه؛ حالا فکر کنم روزهای خوب واقعا رسیدن، نه؟

در هر صورت... الان تو سال و ماه و هفته و روز و ساعت و دقیقه و ثانیه‌های خوب منی، تو فکری هستی که لبخند به لبم میاره، تو بغلی هستی که توش به چپ و راست تکون میخورم..

درست مثل یه گهواره و دریایی که شکاف های ساحل رو پر میکنه، تو دلیل بند اومدن اشکام و پایین اومدن ضربان قلبمی، تو همون بوی خیلی ملایمی که با نزدیک بودن بهت میشه حس کرد، همون نگاهی هستی که زمان رو متوقف میکنه و همون سیاه‌چاله‌ی روی لپت که هر روز بیشتر از قبل توش غرق میشم.

بزرگ‌ترین دروغ دنیاست اگه بگم دلم بیشتر از همیشه برات تنگ نشده.