ار ام اس لوسیتانیا

کشتی بخار«ار ام اس لوسیتانیا»در سال ۱۹۰۷ توسط کمپانی کیونارد ساخته شد.این کشتی با طول ۲۴۰ متر در آن زمان بزرگترین،مجلل ترین و پر سرعت ترین کشتی دنیا بود.از این کلاس«نوع»دو کشتی دیگر به نام های مارتینیا (سال ۱۹۰۶) و آکوتینیا (سال ۱۹۱۴) ساخته شدند که آکوتینیا(طول ۲۷۵ متر) از دو کشتی دیگر بزرگتر بود.این کشتی در طول جنگ جهانی اول در سال ۱۹۱۵ در ۱۰۲امین سفر خود از نیویورک به سمت لیورپول حرکت می کرد ولی در نزدیکی ایرلند توسط یک زیردریایی آلمانی غرق و باعث مرگ ۱۱۹۸ نفر از ۱۹۵۹ مسافر خود گردید.

زمانی که لوسیتانیا در نیویورک پهلو گرفته بود و برای برگشت به بریتانیا آماده میشد سفارت امپراتوری آلمان بیانه ای صادر که در آن گفته شده بود «به مسافرانی که قصد سفر در اقیانوس اطلس را دارند یادآوری می‌شود که شرایط جنگی بین آلمان و متحدانش و بریتانیای کبیر و متحدانش در جریان است؛ این که منطقه جنگی شامل آب‌های مجاور جزایر بریتانیا می‌شود؛ این که بر اساس اعلام رسمی دولت امپراتوری آلمان شناورهایی که پرچم بریتانیایی کبیر یا هر کدام از متحدان آن را به اهتزار درآورده‌اند ممکن است در این آب‌ها منهدم شوند و این که مسافرانی که از منطقه جنگی در کشتی‌های بربتانیای کبیر یا متحدانش عبور می‌کنند، خطر این عمل بر عهده خود آن‌هاست»چنین نوشته‌ای موجب گرد آمدن عده زیادی از خبرنگاران و گزارش‌گران رسانه‌ها در لنگرگاه لوسیتانیا شد که نگرانی مسافران را برانگیخت. ناخدای کشتی در تلاش برای اطمینان‌بخشی به مسافران امنیت کشتی را در دستان نیروی دریایی بریتانیا تضمین‌شده دانست.همچنین به آن‌ها گفته شد لوسیتانیا با سرعت بالا به راحتی خواهد توانست از دست یو-بوت‌ها بگریزد. به هر صورت قرار برافراشته شدن پرچم ایالات متحده در صورت مواجهه با یو-بوت‌ها شد. علاوه بر این تعداد قایق‌های نجات لوسیتانیا از ۲۲ عدد به ۴۸ عدد افزایش یافت. بدین شکل آگهی سبب نشد هیچ‌یک از مسافران از این سفر منصرف شود. در زمان جنگ جهانی اول لوسیتانیا چهار بار به صورت رفت‌وبرگشت مسیر اقیانوس اطلس را طی کرده بود و تنها کشتی بزرگ مسافربری بود که همچنان در این مسیر مسافر جابه‌جا می‌کرد. (تصویر مربوط به بیانیه سفارت آلمان که کنار تبلیغ کشتی لوسیتانیا چاپ شده بود)

عصر روز ۶ مه پیامی از جانب پایگاه نیروی دریایی بریتانیا در کوئینز تاون به کشتی‌های نزدیک به منطقه مخابره شد که نسبت به فعالیت زیردریایی‌های دشمن در ساحل جنوبی ایرلند هشدار می‌داد. لوسیتانیا این پیام را ساعت ۷:۵۰ بعد از ظهر دریافت کرد. ساعت ۸:۳۰ پیام هشدارآمیز دیگری از فرماندهی نیروی دریایی بریتانیا به ویلیام ترنر، ناخدای این کشتی رسید. به دستور او قایق‌های نجات آماده و دیده‌بان‌ها دو برابر شدند. تمامی درهای ضدآب ممکن بسته شدند و خاموشی در لوسیتانیا برقرار گشت. ترنر سرعت کشتی را کاهش داد تا شب‌هنگام از فست‌نت بگذرد. او مجدداً به مسافران اعلام کرد زمانی که کشتی فردا وارد منطقه جنگی می‌شود نیروی دریایی بریتانیا از آن محافظت خواهد نمود. ساعت ۱۱ صبح روز بعد سومین پیام هشدار فرماندهی نیروی دریایی بریتانیا برای تمامی کشتی‌ها، با تأکید ویژه بر لوسیتانیا، نیز صادر شد. ترنر با دریافت این پیام، به امید امنیت بیشتر، با تغییر مسیر ۲۰ درجه‌ای و افزایش سرعت از ۱۵ به ۱۸ گره به سمت شمال رو به خشکی کرد. برنامه او گذر از کانال سنت جورج بین ایرلند و ولز و رسیدن به لیورپول ساعت ۴:۳۰ بامداد روز بعد بود.اندکی پیش از ساعت ۲:۱۰ بعد از ظهر کشتی بریتانیایی در موقعیت مناسب حمله یو-بوت قرار گرفت. شویگر فرمان به شلیک اژدر از فاصله ۷۰۰ متری داد. سرنشینان لوسیتانیا تا بدین لحظه از حضور او-بوت دشمن مطلع نبودند. دیده‌بان سمت راست سینه‌گاه لوسیتانیا با مشاهده رد اژدر در آب فریاد هشدار نزدیک شدن آن را سر داد. همزمان دیده‌بان دکل اصلی نیز گزارش مشابهی از طریق افسر دوم به اتاقک هدایت داد. هیچ فرصتی برای واکنش وجود نداشت.اژدر از سمت راست دقیقاً پشت اتاقک هدایت به کشتی اصابت کرد که موجب یک انفجار بزرگ غیر معمول و پخش دود فراوانی شد. بر اساس گزارش شویگر، با وجود این که هیچ اژدر دیگری شلیک نشد، انفجار دیگری متعاقب آن اتفاق افتاد و آسیب شدیدی به دماغه کشتی وارد آورد. سازه فوقانی روی نقطه انفجار و اتاقک هدایت در اثر آن تکه‌تکه و یک حریق به پا گردید. کشتی بلافاصله متوقف و به سرعت ۱۵ درجه به سمت راست خم شد. سوراخ پدید آمده در بدنه اتاقک‌های زغال‌سنگ لوسیتانیا را پر از آب کرد. عرشه پیشین کشتی در عرض چند دقیقه به زیر آب رفت. گمانه‌زنی‌های زیادی دربارهٔ دلیل انفجار دوم وجود دارد. پارگی دیگ بخار یا اشتعال گاز زغال‌سنگ در اتاقک‌های پیشین می‌تواند موجب آن شده باشد. به هر صورت با وجود این که محموله رسمی مهمات نمی‌توانست باعث چنین انفجاری شود، برخی میزان غیرقانونی محموله مهمات را دلیل این انفجار دانسته‌اند. به هر حال، خسارت حاصل از انفجار دوم جدی‌تر از انفجار حاصل از برخورد اژدر بود. (عکس مربوط به اتاق غذاخوری بخش درجه یک)

چند ثانیه پس از اصابت اژدر بیسیم‌چی کشتی با گزارش موقعیت آن درخواست کمک اضطراری کرد. ترنر به امید پهلو گرفتن سخت، به شکل ناموفقی تلاش کرد کشتی را به ساحل برساند. به هر صورت موتورها و سکان از کار افتاده بودند. مسافران و خدمه شروع به پوشیدن جلیقه نجات کردند. در ابتدا اوضاع آرام بود اما با خم شدن پرسرعت کشتی به یک سمت تشویش و وحشت بین سرنشینان انتشار یافت. لوسیتانیا برای حدود ۲۶۰۰ نفر، بسیار بیشتر از سرنشینان آن زمان آن، قایق نجات داشت. ترنر دستور به تخلیه کشتی داد اما سرعت آن فرایند به آب انداختن قایق‌های نجات را دشوار می‌ساخت. چندین قایق هنگام فرود روی آب واژگون شد و سوارشدگان را به بیرون پرتاب کرد. در نخستین مورد قایق پر از زنان و کودکان واژگون گردید و آن را به آب ریخت. به جهت زاویه زیاد کشتی قایق‌های سمت چپ محل فرود مناسبی نداشتند. چندین قایق این سمت با برخورد به بدنه کشتی خرد شدند. قایق‌های سمت راست نیز به اندازه‌ای بیرون کشیده شده بودند که مسافران از تلاش برای سوار شدن به آن‌ها واهمه داشتند. بدین شکل تنها ۶ قایق از مجموع ۴۸ قایق نجات کشتی، بر روی آب شناور ماندند. ترنر با مشاهده افراد آویزان‌شده به قایق‌های واژگون یا خرد شده دستور به توقف انداختن قایق‌ها در آب داد. با این حال عده‌ای در اثر رمیدگی از وحشت در تقلا بودند یکی از قایق‌های سمت چپ را پایین ببرند. ترنر با بیرون کشیدن هفت‌تیر خود، تخطی‌کنندگان را به مرگ تهدید کرد. در این حال یکی از ملوانان گیره نگه‌دارنده آن قایق را آزاد کرد. قایق با سر خوردن از میان مسافران روی عرشه شیب‌دار کشتی، حدود سی نفر را لِه کرد و با خود به آب انداخت که به مرگ همگی انجامید. در نهایت سیب عرشه به اندازه‌ای زیاد شد که سرنشینان دیگر قادر به ایستادن روی آن نبودند و به آب می‌افتادند. با فرورفتن قسمت پیشین کشتی، چهار پروانه و سکان آن از آب بیرون زد.هنگامی که دماغه کشتی به کف دریا برخورد نمود(ارتفاع آب در محل غرق شدن لوسیتانیا ۹۸ متر بود)لرزه شدیدی شدیدی ایجاد کرد و برای مدتی کشتی از غرق شدن بازایستاد.در این وضعیت هنوز عده ای از نرده های کشتی آویزان بودند.با فرو رفتن کامل کشتی در آب تکه ها و سرنشینان آن در سطحی دایره به قطر ۸۰۰ متر پخش شدند.غرق شدن لوسیتانیا فقط ۱۸ دقیقه طول کشید.

در این حادثه مجموعاً ۱۱۹۸ نفر از جمله ۷۸۵ مسافر در این حادثه جان باختند. در میان کشته‌شدگان ۹۴ کودک (۳۵ نوزاد) و ۱۲۸ آمریکایی بود. تا هنگامی که ناوگانی از قایق‌های نجات از کوئینز تاون آخرین نجات یافتگان را تا اواخر شامگاه از آب گرفتند،مجموعاً ۷۶۴ تن از سرنشینان نجات داده شدند. غرق شدن لوسیتانیا و کشتی عربیک(۲۰ عدد از کشته شدگان آمریکایی بودند)و غرق شدن چندین کشتی دیگر در سال های بعد باعث شد که آمریکا در سال ۱۹۱۷ به آلمان اعلام جنگ و در جنگ جهانی اول شرکت بکند.(تصویر مربوط به کشتی عربیک)

اتاق مطالعه و استراحت بخش درجه یک لوسیتانیا

یکی از کافه های بخش درجه یک بر روی عرشه