☆ قلب شکننده‌ی آفتاب گردان او☆ پارت اول☆

با شجاعت پام و روی زمین میزارم. حالا دیگه آخرین قدمم کامل شد. الان دیگه دقیقا بیرون از خونم وایسادم. البته بیرونه بیرون هم نه. توی راهرو ساختمون بودم. به ساک های رنگ و رو رفته‌ی کنارم چشم میدوزم و به این فکر میکنم که اگه اون روز میرای ازم نخواسته بود اینارو بخرم چیکار میکردم؟ وسایلم و چجوری حمل میکردم؟ واقعا آدم بی عقل و احمقی هستم. روی ران هام دست میزارم و برای آخرین بار به خونه‌ی کوچیکم نگاه میکنم. یه راهرو تقریبا ۶ متری که به دو طرف ختم میشه. سمت راست اتاقم و سمت چپ پذیرایی و آشپزخونه. با اینکه کوچیکه ولی خاطره های زیادی ازش دارم. نفس عمیقی میکشم و ساک هام و برمیدارم. زیر لب زمزمه میکنم : "من نباید وابسته بشم!" از پله ها به پایین میرم. خیلی بده که دیگه این ساختمون و نمیبینم. دیگه جنگلم و نمیبینم! نزدیک این ساختمون یک جنگل کوچیک قرار داره که میدونم اگه نبود تا الان گوشه های این ساختمون میمردم و کسی هم خبردار نمیشد. راستش ، جنگل عزیز من راز های زیادی داره ، مثل یک کتابی که فقط با لمس خون فردی خاص به حرف

درمیاد و راز هاش و برملا میکنه. هوفی میکشم و به خاطر اینکه سر و صدا ایجاد نشه هردو ساک رو بلند میکنم تا به پله ها برخورد نکنن. هوفی دیگه ، آدمِ حوصله سر بر و بد بینیم میدونم. ولی خدا چه میدونه؟ ما می دونیم چه کسانی هستیم ، ولی نمی دونم قراره چه کسانی باشیم. شاید منم اگه تلاشم و بکنم و دوستی پیدا کنم ؛ عوض بشم. نمی دونم..... صدای ساک هام من رو به خودم میاره، وسط پارکینگ تاریکم. جایی که صدای چرخ های ساکامم میتونن فریاد بزنن و صدای اعتراضشون در همه جا پخش بشه. یادش بخیر ، تا ۱ هفته قبل چند تا جوون هم سن من اینجا میومدن و آهنگ های رپ گوش میکردن ، البته اشتباه قضاوت نکنین من تو گروهشون نبودم ، موقع هایی دیدمشون که داشتم به گربه‌ی مورد علاقم که مثل من از این ساختمون بدش میومد و فقط می خواست یه سقف بالای سرش داشته باشه غذا میدادم. هوف دیگه.... اماّ نوری که با شدت درحال تلاشه که تاریکیه پارکینگ رو به ایمان بیاره و بهش بفهمونه که در نور زیباست ،

من رو جذب خودش میکنه. زندگی اون قدراهم بد نیست. مرسی خورشید:) از سربالایی که کمک میکنه ماشین ها به راحتی وارد پارکینگ شن می‌گذرم و وارد جادّه‌ی خاکی میشم. دو طرف جاده گندم زاره. هوفی دیگه. ساک ها رو روی زمین سنگی و خاکی میکشم و اون هاهم ایندفعه به کمک صدای سابیده شدن چرخ ها به سنگ ها اعتراضشون و بهم میفهمونن‌. برام مهم نیست ، چون شاید چند روز دیگه خراب شن و باید بازم پول از میرای قرض بگیرم. زیر لب زمزمه میکنم : میرای.....میرای.....میرای.....من واقعا به تو وابستم! خورشید به گندم ها و چمن ها میتابه و شور زندگی رو بهشون یاد آوری میکنه. چمن هایی که زیر سایه ها زرد و پژمرده شدن درحال حسودی به چمن های زیبا و سرسبز زیرِ نور آفتاب هستند‌. من هم متعلق به همون چمن های پژمرده ای هستم که نمی دونن زندگی واقعی چیه. بالاخره به ایستگاه اتوبوس رسیدم. با اینکه صندلی های فلزی داغه اما هنوز قابل نشستنه. میشینم و میزارم باد صورتم و نوازش کنه. ★

من رو جذب خودش میکنه. زندگی اون قدراهم بد نیست. مرسی خورشید:) از سربالایی که کمک میکنه ماشین ها به راحتی وارد پارکینگ شن می‌گذرم و وارد جادّه‌ی خاکی میشم. دو طرف جاده گندم زاره. هوفی دیگه. ساک ها رو روی زمین سنگی و خاکی میکشم و اون هاهم ایندفعه به کمک صدای سابیده شدن چرخ ها به سنگ ها اعتراضشون و بهم میفهمونن‌. برام مهم نیست ، چون شاید چند روز دیگه خراب شن و باید بازم پول از میرای قرض بگیرم. زیر لب زمزمه میکنم : میرای.....میرای.....میرای.....من واقعا به تو وابستم! خورشید به گندم ها و چمن ها میتابه و شور زندگی رو بهشون یاد آوری میکنه. چمن هایی که زیر سایه ها زرد و پژمرده شدن درحال حسودی به چمن های زیبا و سرسبز زیرِ نور آفتاب هستند‌. من هم متعلق به همون چمن های پژمرده ای هستم که نمی دونن زندگی واقعی چیه. بالاخره به ایستگاه اتوبوس رسیدم. با اینکه صندلی های فلزی داغه اما هنوز قابل نشستنه. میشینم و میزارم باد صورتم و نوازش کنه. ★