صائب تبریزی؛¿

اگر نه مد بسم الله بودی تاج عنوان ها،، نگشتی تا خط قیامت نو خط شیرازه دیوان ها،، نه تنها کعبه صحراییست دارد کهبه دل هم،، به گرد خویشتن از وسعت خیابان ها،، به فکر نیستی هرگز نمی افتند مغروران

اگرچه صورت مقراض لا دارد گریبان ها،،، سر شوریده ای آورده ام از وادی مجنون... تهی سازید از سنگ ملامت جیب و دامان ها.. حیات جاودان خواهی به صحرای قناعت رو... که دارد یاد هر موری در آن وادی سلیمان ها

گلستان سخن را تازه رو دارد لب خشکم.. که جز من می رساند در سفال خشک ،ریحان ها؟. نمی بینی ز استغنا به زیر پا نمی‌دانی.. که اخر می شود خار سر دیوار مژگان ها.. کدامین نعمت الوان بود در خاک غیر از خون¿

ز خجلت بر نمیدارد فلک سرپوش این خوان ها... چنان از فکر صائب شور افتاده ست از عالم.. که مرغان این سخن دارند باهم در گلستان ها