«دنیای خاکستری»

گوشه‌ای نشسته بود و زانوانش را با حلقه‌ی گرم دستانش در آغوش گرفته بود. قلبش تیر می‌کشید. گویی چنگالی وحشی آن را از درون بر هم می‌فشرد. آن شب ماه کامل شده بود و همچو گویی درخشان، که گویی اسرار بسیاری را در خود جای داده باشد، بر فراز آسمان خودنمایی می‌کرد. در آسمان جشنی به پا بود. ابرهای کوچک و بزرگ رقصان ، هرازگاهی از پیش روی پادشاه شب عبور می‌کردند و شعری در تمجید وی می‌سرودند.

دخترک نیز از لابه‌لای مروارید اشک‌هایش گهگاهی این صحنه را تماشا می‌کرد و برقی در چشمانش جان میگرفت؛ اما همین که سوسوی کوچکی می‌زد قلبش دوباره فشرده می‌شد و اشک، نور چشمانش را خاموش می‌کرد. همه جا پر از هیاهو بود، اما گویی در این هیاهو او جایی نداشت. این جهان کوچک او را این‌گونه نمی‌پذیرفت. نه تا وقتی که شمع هیاهوی وجودش گداخته نمی‌شد.

دخترک خود را در بند می‌دید. میخواست آزاد باشد. همچو آفتاب بتابد و پرتوهای وجودش را بتاباند بر روی هیاهوی دنیایی که قلبش از سرمای این زمستان بی‌رحم یخ زده بود. دیگر نمی‌توانست تاب بیاورد. دانه ای کبریت را با لرزش دستانش روشن کرد و با آن، موج آتشین شمع وجودش را به تلاطم در آورد. آتش هیاهو فروزان شد. میخواست بیشتر و بیشتر جان بگیرد. در وجودش جریان یافت تا به قلب دختر رسید. اما آنجا، در خانه‌ی متروکه‌ی قلبش، هیچ راه گریزی برای این آتش نبود.

برای مدتی آنجا ماند و قلب دختر را گرما بخشید؛ اما سرانجام در آن حفره‌ی تاریک جان باخت و از او تنها خاکستری از جنس سکوت بر جای ماند. اکنون سکوت، نه تنها بر چهره‌اش، که بر قلبش نیز حاکم، و بند بند وجودش را به اسارت درآورده بود. خورشید وجودش یخ‌‌زده، بود و پوشیده از خاکستر...آیا اکنون دنیای خاکستری با قلب یخ زده اش او را می‌پذیرفت؟