کفش های قرون وسطا

در مطلب در مورد کفش های قدیم میخوانیم

سال ۱۹۹۱ تاریخ مهمی در تاریخچه تکامل کفش است زیرا در این سال، در مرز اتریش و ایتالیا، باستان شناسان یک انسان مومیایی شده طبیعی به نام اوتزی متعلق به عصر حجر را پیدا می کنند که حدود ۳۳۰۰ سال قبل از دوران ما زندگی میکرده است. این مسافر آلپ کفش‌های ساخته شده از پوست آهو با کفی از پوست خرس و پر از یونجه به پا داشته است. تصور می‌شود که تکنیک تولید کفش عصر حجر اینگونه بوده است: هر چه بخیه کمتر باشد، پاها خشک‌تر و گرم‌تر می‌شوند، بنابراین چرم را چروک می‌کنند. بخیه ها کوچک هستند و با توجه به ابزاری که مردم در آن زمان داشتند، این شکل کفش و پاپوش چندان خوش ساخت به نظر نمی رسد

قدمت باستان کلاسیک به دوره‌های فرهنگ یونان و روم برمی‌گردد، زمانی که مراحل اولیه تولید کفش شروع به رشد کرد. قطعاتی از توسعه و تکامل در نقاشی ها و طراحی ها باقی مانده است. اولین و یکی از محبوب ترین مدل های کفش یونانی و رومی صندل بوده است. برخلاف مصریان، این صندل ها بلند هستند، تا نیمه تا زانو می روند و توری های زیادی دارند. در هر دو کشور، کفش به دو دسته مردانه و زنانه تقسیم نشد. همه آنها را به یک شکل می پوشیدند اما قوانینی وجود داشت. در یونانی، صندل ها را فقط شهروندان آزاد می توانستند بپوشند که به راحتی از بردگان متمایز می شدند. در روم باستان لباس و کفش نمادی از قدرت و تمدن بوده است، بنابراین کفش ها بر اساس موقعیت فرد در جامعه و طبقه اجتماعی او پوشیده می شدند. در اینجا یک مثال آورده شده است: سربازان رومی صندل می پوشیدند. هر چه بند صندل ها بیشتر باشد و کف آن نازک تر باشد، سرباز درجه بالاتری دارد

اروپای شمالی و مرکزی چکمه‌های چرمی تولید می‌کردند که از داخل چرخانده می‌شد و با کف کفش دوخته می‌شد. این یک ساختار تقریباً بدون درز بوده است زیرا درزها در داخل کفش باقی می‌ماند، بنابراین کفش را محافظت و تقویت می‌کرد، اما این طرح فقط با چرم نرم و انعطاف‌پذیر قابل استفاده بوده است. یکی از مزایای این کفش ها این است که می توان آنها را در فصول مختلف سال با افزودن مقداری یونجه یا خز داخل کفش در طول دوره سرد پوشید

در قرن شانزدهم حمام های عمومی در میان مردم جایگاه خوبی داشت و مردم معمولاً برای استحمام از این حمام ها استفاده می کردند. اما کف آنها اغلب کثیف، لغزنده و البته داغ بود. یک راهکار برای حل این مشکل استفاده از کفش های با ارتفاع بلند بود تا پاهای فرد از سطح زمین فاصله بگیرد. از آنجایی که حمام رفتن جزو برنامه های روزانه مردم بود، نیاز به استفاده از این نوع کفش ها در حمام بیشتر احساس می شد. در نتیجه این نیاز منجر به طراحی کفش های چوبی با بلندی بیش از ۲۰ سانتی متر شد.