دختری نابینا که دکتری قبول شد

جنان هلالی راد» از همان روزها برای رسیدن به حداقل های تحصیلی و داشتن کتاب در مقابل همه ایستاده، با مدیر مدرسه و معلمانی که در آبادان و خرمشهر، مخالف ثبت نام او در مدرسه نمونه دولتی یا تحصیل در رشته تجربی بودند، صحبت کرده، پای میز مدیران کتابخانه رودکی نشسته و سال گذشته در زمان کنکور تا ساختمان سازمان سنجش به تهران آمده و خواسته هایش را بیان کرده. این روزها هم به اتاق مدیران دانشگاهی و وزارت علوم رفت و آمد دارد تا بلکه برای ثبت نامش در رشته ای که در کنکور ۱۴۰۲ قبول شده، موافقت کنند.

سال ها جنگیده و حالا می گوید که امکان ندارد کوتاه بیاید و در رشته دیگری جز پزشکی، تحصیل کند. هنوز مسوولان وزارت علوم پاسخ نداده اند که آیا به عنوان نخستین دانشجوی کم بینا وارد لیست دانشجویان پزشکی ایرانی خواهد شد یا نه ولی از حدود دو هفته پیش قول های زیادی به او داده اند. «با تمام مشکلات، پزشکی قبول شدم ولی دانشکده اعلام کرد که نمی توانیم شما را ثبت نام کنیم و وزارت علوم با آن مخالفت می کند چون نخستین شرط تحصیل در این رشته داشتن سلامت کامل بدن و داشتن دو چشم و نه فقط یک چشم است.» نابینای مطلق نیست و هنوز رنگ های سیاه و سفید و بازی نور و سایه را می بیند و روزهایی را هم به یاد می آورد که ۳۰ درصد بینایی داشت و برای رفتن به اتاق معاینه، انتظار ژله و خوراکی های رنگارنگ را می کشید.

جنان سال ۸۴ با مشکل شبکیه چشم در آبادان به دنیا آمد و یکی از پزشکان به دنبال لرزش چشم های کودک، این مشکل را متوجه شد و بررسی های بیشتری را توصیه کرد. شبکیه چشم کودک هنوز تشکیل نشده بود و رفت وآمدهای او به مراکز درمانی از سه ماهگی شروع شد و تا همین روزها ادامه دارد. «بعد از کلی پیگیری در بیمارستان شرکت نفت نهایتا گفتند درمان مشکل من هنوز کشف نشده و باید تحت نظر پروفسور باشم بنابراین به دکتر مرادیان ارجاع داده شدم تا تحت نظر قرار بگیرم.»

قدیمی ترین تصویر از آن زمان روزی است که به همراه پدر و مادر پشت در اتاق انتظار نشسته بودند: «قبل از معاینه باید قطره ای در چشمم ریخته می شد تا شبکیه برای معاینه باز شود. قطره چشم را می سوزاند و من هم کوچک بودم. پدر و مادرم برای اینکه راضی ام کنند برایم خوراکی و ژله می خریدند.» ژله را گرفت، قطره را داخل چشمش ریختند و بعد به داخل اتاق دکتر رفت. روی صندلی نشست و دکتر دست هایش را تکان داد و پرسید؛ جنان این چند تاست؟ تا ۸ سالگی بینایی او در حدی بود که نقاشی می کشید. «در نقاشی هایم چشم و مژه وجود داشت و از همین طریق هم متوجه بینایی من شدند. حدود ۳۰ درصد بینایی داشتم ولی خونریزی حین یکی از جراحی ها بخش زیادی از بینایی من را از بین برد.

او در توصیف و تشریح علاقه اش به رشته پزشکی می گوید؛ به عنوان کودکی که در بیمارستان بزرگ شده و جراحی های مختلفی داشته از همان دوران کودکی به زیست شناسی و فضای بیمارستان علاقه پیدا کرده است و این علاقه، بعدتر در مدرسه تقویت شده: «مهم ترین عامل، پزشکم و رفتار او بود. دکتر مرادیان که استاد دانشگاه هم هست، خیلی رفتار خوبی با من داشت و همیشه به درمان من امیدوار بود و هست. می گفت به زودی سلول بنیادی به نتیجه می رسد و چشم های تو هم از این طریق درمان می شود و بینایی خود را به دست می آوری. پرسنل بیمارستان هم رفتار خوبی با من داشتند و حالا هم به عنوان کسی که در آن بیمارستان بزرگ شده همه من را می شناسند. هیچ وقت هم ترسی از بیمارستان یا معاینه بیهوشی نداشتم چون همیشه در رفت وآمد بودم و به آنجا عادت داشتم. در دوره راهنمایی متوجه شدم که می خواهم این مسیر را به طور جدی ادامه دهم و در کلاس نهم تصمیم گرفتم با وجود تمام مخالفت ها به رشته تجربی بروم. فیزیولوژی بدن برای من خیلی مهم بود، عاشق ریاضی و علوم بودم ولی هنوز به رشته پزشکی فکر نمی کردم تا زمان کنکور که این رشته تبدیل به اولویتم شد.»