عاشقانه ای برای تنهایی

جهان،فی نفسه درگیر هیاهو و رنج است.شبانان شاخ و برگ جوانان را با پروپاگاندایی به نام تحصیل حرص میکنند.از هر جانی یک گله خصلت میسازند،یک مطیع،یک برده.گله خصلتان بت میسازند و بت تصور میکنند،در برابر آنان زانو میزنند و این تصور را به دیگران حقنه میکنند.همدیگر را(عزیزم)خطاب میکنند،در واقعیات تصنعیشان عشق می ورزند و گمان میکنند که بالغ شده اند.غافل از آنکه بیشتر آنان فقط میخواهند در هم آمیزند تابفهمند ماده و نری هم وجود دارد.این گله خصلتان،این پست فطرت ها،این بردگان،این منکران زمین،گله میسازند و بدان عشق می ورزند.میخوابند،برمیخیزند،علف میخورند و با شنیدن بوی شبان سرمست می گردند.زندگی را آنسوی حصار نفی میکنند و از غلط زدن در جهل مکیف می گردند.

اما در میان گله ای که بوی تعفن میدهد،چگونه زیست میتوان کرد؟چگونه میتوان علف خوردن را پشت سر نهاد؟چگونه میتوان انسانیت را ورای تولید مثل جست و جو کرد؟چگونه میتوان بی شبان آزادانه بر فراز مَرغزار ها پرکشید؟چگونه میتوان نشخوار این بن بست احمقانه را کنار گذاشت و ورای برده تحویل گله دادن را دید؟آیا جز آن است که باید این گله خصلتان بی اندیشه را کنار گذاشت؟آیا میتوان در اثنای زندگی متعفن برده گونه آزاد بود؟آیا میتوان با برگان چرید و خود را گرگ دانست؟آیا میتوان در میخانه از مضرات الکل سخن گفت و از آنان انتظار درک داشت؟آیا میتوان در روسپی خانه از پاکدامنی دم زد؟

خیر!خیر نمیتوان!برادران و خواهران من نمیتوان!نمیتوان زغال را شست!پس بگریزید!به تنهایی خویشتن بگریزید!بگریزید و گله را پشت سر بگذارید!بگریزید و سنت را زیر پا له کنید!بگریزید و سوارکارانتان را سرنگون سازید!بگریزید و حصار ها را در هم شکنید!چرا که زیست اصیل جز در تنهایی ممکن نیست!اگر در پی حقیقتید،اگر در پی انسانیتید،اگر در پی آرامشید،تنهایی را در آغوش بکشید.تنهایی را در آغوش بکشید و بپذیرید که فیلسوف تنهاست.تنهایی را در آغوش بکشید و بدانید که تولید،نیاز به واردات را می‌کاهد.تنهایی را در آغوش بکشید و بدانید که تفکر در گله میسر نیست.تنهایی را در آغوش بکشید و آن را نه یک مصیبت،که یک موهبت بدانید.ارمغان های تنهایی برای فرد ورای جسم رنجور اوست.در گله ی ملتهب آرامش را جز در تنهایی نمیتوان جست.

تنهایی درجه ی والای انسانیت است و فیلسوف میداند که در مسیر کشف حقیقت همواره تنهاست.تنهایی را در آغوش بکشید ،چراکه گله خصلتان جز عقده و حقنه ی اعتقاد و چیدن بال و کشتن خیال و سنت های باطل و هوس های موقت با حجاب عشق،جز انتظار چَرا و انجام فرمان شبان و تحلیل سرخی زبان،ارمغانی برای شما نخواهند داشت.بگریزید،بگریزید و اعتقاد حصار را زیر پا له کنید.بگریزید و از توهم سگ گله رهایی یابید.بگریزید و به جای تسبیح شبان،فلسفه ی وجودی خویشتن را در آغوش بکشید.بگریزید و اعتیاد علف را کنار بگذارید.بگریزید که ارمغان تنهایی بس ارزشمند است و اگر از آن آگاه بودید چریدن با گله خویان همچون خوکی که در فضولات خویش می غلتد و مکیف میگردد و خنده ی مستانه سر میدهد،متعفن می نمود.بگریزید و شجاع باشید.بگریزید و بدانید که فردیت،چریدن نیست که از آن شرم کرد.آگاه باشید که آزادی را جز با تنهایی نمیتوان تجربه کرد.آگاه باشید درد ترکه ی شبان به جرم نافرمانی،شیرین ترین دردیست که جانی قادر به تحمل آن است.بگریزید و شبان را فراموش کنید.بگریزید و به هنگام خزان که گله خصلتان خز بالا می آورند،سرو باشید.بگریزید و در فردیت ایمان داشته باشید.بگریزید و تنهایی را در آغوش بکشید.بگریزید و خود را در آغوش بکشید.بگریزید و شادی حقیقی را در آغوش بکشید.