تاریخچه رقص تانگو

تانگو در سال ۱۹۱۱ به دربار نیکلای دوم در روسیه راه یافت. در ژاپن نیز با کمک بارون تسونامی مگاتا بود که پس از چند سال سکونت در پاریس به خاطر عمل جراحی بینی، رقص تانگو به این کشور راه یافت. رقص تانگو در سال‌های ۱۹۳۵ تا ۱۹۵۵ در آرژانتین دوران طلایی خود را گذراند.

تانگو یکی از رقصهای مجلسی است و خاستگاه آن شهرهای بوئنوس آیرس آرژانتین و مونته‌ویدئو در اروگوئه هستند. سبک موزیکی که با این رقص همراه شده و گسترش یافت نیز به نام تانگو شهرت پیدا کرد.رقص تانگو بیش از همه از فرهنگ اسپانیایی و آفریقایی تأثیر گرفته‌است. رقاصان جشن‌های Candomblé تانگوی امروزی را شکل داده‌اند. سرچشمهٔ این نوع رقص محله‌های پایین دست بوئنوس آیرس بوده‌است. موسیقی این نوع رقص نیز از ترکیب سبک‌های مختلف موسیقی اروپایی شکل گرفته‌است.

تانگو در پاریس بسیار مورد توجه قرار گرفت، و پس از آن به زودی به لندن، برلین و دیگر کشورها راه یافت. ویسنته روسی، منتقد هنری می‌گوید: رقص تانگو نوعی میلونگا به همراه قطع حرکات است. از سال ۱۸۹۵ بسیاری از حرکات و حتی نوع نگه داشتن پارتنر (یار رقص) تغییر کردند. برای نمونه دست مرد به‌جای کتف زن، بر روی کمر او قرار گرفت.

در آرژانتین روز ۱۱ دسامبر به نام روز ملی تانگو نام‌گذاری شده‌است.

موزیک تانگو (انگلیسی: Tango music) تانگو، یک سبک از موسیقی است که در کشورهای اروپایی و آسیایی هند و ایران نیز شهرت زیادی. دارد که به‌طور سنتی از تکنوازی گیتار، آواز یا موسیقی دو نفره، سرچشمه گرفته‌است. یک گروه شناخته شده به عنوان típica orquesta، که شامل حداقل دو ویولون، فلوت، پیانو، دبل بیس، و حداقل دو آکاردئون بایان است. گاهی گیتار و کلارینت نیز به این گروه می‌پیوندند. تانگو ممکن است صرفاً ابزاری یا با یک خواننده همراه باشد. موسیقی تانگو، رقص تانگو را در سراسر جهان محبوب نموده‌است.