از چه موقع شناسایی با اثر انگشت شروع شد

اثر انگشت یکی از بهترین روش‌های تشخیص هویت محسوب می‌شود. از آنجایی که اثر انگشت هر فرد خاص خود او می‌باشد از آن در نهادهای امنیتی و انتظامی برای تشخیص هویت صاحب آن استفاده می‌شود

خیلی ها فرانسیس گالتون را کاشف اثر انگشت به حساب می آورند اما باید به این نکته اشاره کرد که قبل از او هم تحقیق و موضوع اثر انگشت وجود داشته

حدود نه هزار سال پیش چینی ها برای کوزه گری از اثر انگشت برای علامت گذاری اثار خود استفاده میکردند خواجه رشیدالدین فضل‌الله سیاستمدار مورخ و طبیب قرن هفتم هجری شمسی نیز میگوید چینی ها از اثر انگشت برای شناسایی هم استفاده میکردند و تجربه نشان داده اثر انگشت دو نفر هیچ گاه نمی‌تواند شبیه هم باشد همچنین کتاب هایی از دوران باستان چین به دست امده که اثر انگشت نویسنده رو داشته و گفته میشود در دوران حکومت حمورابی بر بابل از مجرمان و کسانی که دستگیر میشدند انگشت نگاری صورت می‌گرفته در قرون بعدی و پس از کشف کاغذ و ابریشم در چین قرارداد های تجاری و سیاسی با اثر انگشت ممهور می‌شده البته پژوهشگران معتقدند که در این دوره چینی ها از منحصر به فرد بودن اثر انگشت هر شخص اگاه نبودند

آغاز تحقیقات درباره اثر انگشت در سال ۱۶۸۴ میلادی نخستین اثر مستند در رابطه با انگشت نگاری توسط «نهمیا گرو» زیست‌شناس سرشناس انگلیسی منتشر شد. البته در سال ۱۶۸۶ میلادی «مارچلو مالپیگی»، زیست‌شناس و فیزیولوژیست ایتالیایی پژوهش‌هایی انجام داد و نتایج آن را در مقاله ای با عنوان «مشاهدات تشریحی از ارگان‌های لامسه خارجی» منتشر کرد. این مقاله که در علم پزشکی نوشته شده بود حاوی اطلاعاتی دربارهٔ خطوط کف دست و همچنین منافذ پوستی بود.

هنری فالدز پزشک اسکاتلندی نیز به تحقیق درباره موضوع انگشت نگاری پرداخته فالدز نخستین بار هنگامی که در بیمارستانی در ژاپن کار می‌کرد به تحقیقات دربارهٔ اثر انگشت تمایل پیدا کرد. وی دریافت که خطوط روی انگشت در اشخاص مختلف متفاوت است و در هر جراحتی به شکل اصلی خود بازمی‌گردد. او در سال ۱۸۸۰ با نوشتن مقاله ای در نشریه نیچر نتایج پژوهش‌های خود را منتشر کرد. وی در این مقاله به روش‌های استفاده از اثرانگشت همانند استفاده از جوهر برای ثبت آن اشاره نمود و از مزایای آن در علم جرم‌شناسی سخن گفت. هرشل با مشاهده مقاله «فالدز» به نشریه نیچر نامه ای نوشت و بی آنکه ادعای تقدم در این باره را داشته باشد، گفت که وی از انگشت نگاری برای بیش از ۵۰ سال در هند استفاده می‌کرده‌است. باید گفت که پژوهش‌های «هنری فالدز» وی را به کشف اثرانگشت‌هایی که بصورت تصادفی در مکانی باقی می‌ماند هدایت کرد، درحالی که هرشل دربارهٔ آثار انگشت تحقیق کرده و متوجه شده بود که می‌شود از آن برای تشخیص هویت بهره برد. به بیانی دیگر پژوهش‌های ویلیام هرشل اکثراً در زمینه تشخیص هویت بود، در حالی که پژوهش‌های فالدز بیشتر بر شناسایی مجرمین از روی آثار انگشت برجای مانده در صحنه جرم متمرکز بود. پژوهش‌های هرشل و فالدز در سال ۱۸۹۲ توسط «سر فرانسیس گالتون» دانشمند به نام انگلیسی مورد توجه قرار گرفت. گالتون با استفاده از علم ریاضی تحقیقاتی را شروع کرد و به این نتیجه گرفت که احتمال اینکه دو شخص دارای اثر انگشتی یکسان باشند، یک به ۶۴ میلیارد است و در نتیجه می‌شود به اثر انگشت به عنوان ابزاری مطمئن برای تشخیص هویت آن‌ها اعتماد نمود. وی نقوش سرانگشت را به ۳ دسته کمانی، کیسه‌ای و پیچی تقسیم‌بندی نمود. این چنین بود که توجه جهانیان به نقوش روی سرانگشتان جلب شد. در همین راستا و در سال ۱۸۹۲ یک کاراگاه پلیس آرژانتینی موفق شد از روی اثر انگشت خون آلود برجای مانده روی در خانه‌ای که در آن قتلی روی داده بود، پدر متهم به قتل فرزندش را تبرئه و قاتل اصلی که همسر مقتول بود را شناسایی کند. این مسئله اهمیت انگشت نگاری در کشف جرم را نشان داد و راه را برای استفاده پلیس در قرن بیستم از آن باز کرد.

در قرن بیستم انگشت نگاری در کشور ها رواج یافت و از ان استفاده هایی از جمله شناسایی افراد با اثر انگشتشان شد