دفترچه خاطرات سیاه p³

حسی از برای نبودن دارم ...خسته از وجودی که انگار نیست...حرف هایم یک شاهی هم نمی ارزند....

گاهی دلم می خواهد بلند فریاد بزنم : ای مردم من هم وجودی دارم من هم همانند شما رگه ای انسانم بگذارید من هم سخن بگویم ....و گاه به فکر سکوت و در خود مُ.ردن می افتم ....

این بعضی حیوان هایی که خوی کثیفی دارند عجب نام خود را انسان گذاشته اند ....یا شاید اشتباه در این است و آن بعضی .. حیوان هایی در پوست انسانند ...ولی کاش می شد ای گونه فکر کرد ولی کفتار ها حتا از این بعضی فوق‌العاده بهترن.....

و باز هم شب زمانی عالی برای غرق شدن خواه یا ناخواه در دریایی از افکار که گاه طوفانی و گاه آرام است....دلم نمی خواهد دست خواب را بگیرم چون دگر در سرزمین خواب رویایی پیدا نمی کنم ...چشمانم را به اجبار بیدار نگه می دارم و به تمام چیز هایی که مرا رنج می دهد فکر می کنم و به تمام روز ها و هدف هایی که به آنها نخواهم رسید ...گه گاهی هم اگر بشود برای حرف هایی که نتوانستم به کسی بزنم اشک می ریزم .....و چه این غم انگیزان برای بیشتر ما روندی عادی شده که خود این موضوع دردمان را بیشتر می کند ...