زندگی‌آن‌دختر...

نوشته‌ای‌از‌مغزم‌که‌کمی‌با‌واقعیت‌مطابقت‌داره.

خسته‌بود.آن‌دختر‌خسته‌بود.خسته‌تر‌از‌همیشه‌.فقط‌میخواست‌برود.نمیخواست‌چیزی‌از‌او‌باقی‌بماند‌.دیگر‌تحمل‌این‌همه‌سختی‌را‌نداشت.‌قلبش‌پودر‌شده‌بود‌.تنها‌چیزی‌که‌شاید‌خوبش‌میکرد‌یک‌همدم‌بود.کسی‌که‌در‌همه‌لحظات‌کنارش‌باشدو‌دوستش‌داشته‌باشد.‌کسی‌که‌بتواند‌درکش‌کند‌و‌هوای‌او‌را‌داشته‌باشد.

+مشکلی‌پیش‌اومده؟ -من‌خسته‌شدم +از‌چی؟ -از‌زندگی‌کردن.از‌بودن. +بنظرت‌چیزی‌هست‌که‌بتونه‌بهترت‌کنه؟ -شایدیه‌همدم +اوهوم...

-دو‌روز‌بعد +حالت‌بهتر‌شده؟ -نه. +اون‌همدمی‌که‌میخواستی‌رو‌پیدا‌نکردی؟ -هنوز‌نه.البته‌مطمئن‌نیستم‌که‌اون‌بتونه‌حالم‌رو‌بهتر‌کنه. +اگه‌بتونه‌چی؟ -تو‌از‌کجا‌میدونی +من‌میتونم‌اون‌همدمت‌باشم؟ -تو...؟ +البته‌اگه‌این‌اجازه‌رو‌بدی.قول‌میدم‌بهترت‌میکنم -قبوله‌اما‌فقط‌یک‌ماه‌فقط‌داری‌تا‌بتونی‌حالمو‌بهتر‌کنی...

-یک‌ماه‌و‌پنج‌روز‌بعد اون‌دختر‌با‌وجود‌همدمش‌خیلی‌بهتره.دیگه‌به‌رفتن‌فکر‌نمیکنه.اون‌میخواد‌باشه.زندگی‌خوبی‌های‌خودش‌رو‌هم‌داره‌.رفتن‌چیزی‌رو‌درست‌نمیکنه‌.فقط‌بمون.