زغال اخته ی مغموم .

هر چه خلوت تر شدم ، بیشتر در لحظه هایم گم شدم . گورستانی که در لحظه ها ساخته بودم ، خلوت تر از زندگی بود . سخت بود غلبه کردن بر ترس هایی که همچون سایه پا به پای تو زندگی می کنند .

روی هوا راه برویم ، روی جاذبه شناور شویم ، بخار شویم منتشر شویم ، فقط خوابَ‌ش را نبین، خب ؟ شاید دیگر نخواهی بیدار شوی ...

من اگر می دانستم دنیا انقدر شلوغ است ، نمی آمدم ...

دست‌های هم را گرفته بودیم ، تو در شب قدم میزدی من در تاریکی

گفت : «تو دنبال چی می گردی؟» «دنبال خودم.» «گم شو.»

در واقع حقیقت همواره این است : گویی مانند مرده ای بودم .

ما فراموش نمی کنیم، بلکه چیزی خالی در ما آرام می گیرد.

فراموش کردم که زمانی چقدر به هم نزدیک بودیم . در خود فرو رفتم .