ادم فضایی

در گوشه اتاق رنگ و رو رفته ای که وسایل ورزشی که خراب بودند و حتی به خودشون زحمت دور انداختنش را هم نمیدادن نشسته بود و درون خود جمع شده بود. مثل همیشه از دست بچه هایی که ازارش میدادن و ادم فضایی خطابش میکردن، در ان اتاق نمور درون خود جمع شده بود و از ترس میلرزید. سر انگشتان کوچکش از شدت فشاری که به انها وارد میکرد سفید شده بود

گناهش چه بود؟ اینکه رنگ پوستش و زبانش متفاوت است دلیلی مبنی بر این است که ازار ببیند؟ اینکه چیز هایی را دوست دارد که دیگران از ان نفرت دارند دلیلی است که عجب و غریب باشد و ادم فضایی خطاب شود؟ انگار ادم ها یاد گرفتند که نفرت بورزند به هر چیز و هر کسی که مخالفت باور هایشان است.

خواست از جایش بلند شود و از مخفیگاهش بیرون رود که صدای بچه هایی که انگار سرگرمی جدیدشان ازار او بود را شنید. رنگ از رخسارش پرید. بیشتر در خود جمع شد تا شاید از نگاه انان مخفی شود.

شاید درست بود. او ادم فضایی بود. اگر انسان بودن به این معنی است که هر کس با تو مخالف است و عقایدش چیز دیگری است را از خود برنجانی، حاظر بود سوار سفینه ایی شود و از زمین خارج شود. پا شاید واقعا ادم فضایی شود.

به قول دبیرم... خیلی خوبه که خودمون میدونیم چه کاریم... و راستم میگه