درِ زندگی

صبحش را با گفتن صبح بخیر به درخت افرای قرمزش شروع کرد،بعد از خوردن صبحانه کوتاهی و پوشیدن پیراهن آبی آسمانی اش به بیرون قدم گذاشت،به دیدن دوست عزیزش میرفت در میان راه یک دشت سرسبز پر از گل های رنگارنگ دید،لبخندی زد +حتما خوشحال میشه براش گل ببرم..

و به سمت دشت قدم برداشت، شروع کرد به ساختن تاج گل، یکی برای خودش و دیگری برای دوستش، او مال خودش را از گل زنبق و دیگری را از گل آلاله های صورتی و سفید درست کرد، زیبا بودند پس از مدتی به خانه دوستش رسید،بعد از احوالپرسی های دوستانه و بغل های صمیمانه‌ای به داخل خانه قدم گذاشت،خانه ای به زیبایی یک کاخ ناگهان دوستش با هیجان چیزی گفت که باعث تعجب او شد

±ما یه راهرو توی خونه داریم،بیا بریم ببینیمش؛من صبر کردم تا تو بیای باهم بریم! +راهرو؟ ±اوهوم،بریم! +اا...اوکی؟ به سمت راهروی قدیمی قدم برداشتند،یک راهروی خالی که انتهایش یک در داشت

±این در قبلا اینجا نبود! وقتی آن در را باز کردند،یک نور درخشانی به چشمانشان خورد و به آرامی به سمت در کشیده میشدند... وقتی چشمانشان را باز کردند خودشان را در یک کتابخانه ای به وسعت یک کاخ عظیم...