شب، زمانی است که تاریکی آرام آرام بر زمین مینشیند و ستارهها یکی یکی در آسمان میدرخشند. سکوت شب، گاهی دل را به یاد تنهایی و غم میاندازد. در این تاریکی، افکار و احساسات درونمان به سراغمان میآیند و سایههای گذشته را زنده میکنند. هر صدای دور، یادآور لحظاتی از دست رفته است. اما در این سکوت عمیق، امیدی نهفته است؛ امید به روزی نو که شاید در آن، غمها به فراموشی سپرده شوند و دلها دوباره به عشق و روشنی بازگردند. شب، همراز غمها و آرزوهاست، و در دل خود، زیباییهای پنهانی دارد. -یکهویی به ذهنم رسید