همین عقلی که از سنگ حقیقت خانه میسازد زمانی از حقیقت های ما افسانه میسازد سر مغرور من با میل دل باید کنار آمد که عاقل آن کسی باشد که با دیوانه میسازد

یا چشم بپوش از من و از خویش برانم یا تنگ در آغوش بگیرم که بمیرم

چشمانت از تمام دنیای من زیباتر است گرچه تمام دنیا در نظر چشم های تو کوچکترین ارزشی ندارد

تهدید مکن سینۀ ما را به جهنم دریا زده از خیسی باران نهراسد

دوست دارم که خودم را ز خودم دور کنم خود من با خود من در خود من میجنگد...

دوستان دختر رز توبه ز مستوری کرد شد بر محتسب و کار بدستوری کرد

دست در حلقه ی آن زلف دوتا نتوان کرد تکیه بر عهد تو و باد صبا نتوان کرد

هواخواه توام جانا و میدانم که میدانی که هم نادیده میبینی و هم ننوشته میخوانی

عاشقی چیست بجز شادی و مهر و غم و قهر نه من از قهر تو غمگین نه تو از مهرم شاد...

درد است نداند و قضاوت بکنند آه از مردم این شهر که ظاهر بینند

غم در دل تنگ من از آنست که نیست ‌ یک دوست که با او غم دل بتوان گفت

حیرتم را بیشتر کن تا بپرسم کیستم؟ آنکه در آیینه می بیند مرا من نیستم سایه ای رقصنده بر دیوار پشت آتشم جز گمان هست، چیزی نیست هست و نیستم خاطرات رفته را چون خواب می بینم ولی کاش در جایی به جز کابوس خود می زیستم در مقامات تحیر جای استدلال نیست عقل می خواهد که من هرگز نفهمم چیستم آسیابی در مسیر رود عمرم! صبر کن روزی از تکرار این بیهودگی می ایستم...

آه, یکروز همین آه تو را میگیرد گاه یک کوه به یک کاه به هم میریزد

و چه بسا کلماتی که با درد شمشیر برابری میکند شنیدنشان

یاد باد آن که ز ما وقت سفر یاد نکرد به وداعی دل غمدیدهٔ ما شاد نکرد

دلی افسرده دارم سخت بی نور چراغی زو به غایت روشنی دور بده گرمی دل افسرده‌ام را فروزان کن چراغ مرده‌ام را

یاری اندر کس نمیبینم یاران را چه شد؟! دوستی کی آخر آمد؟ دوستداران را چه شد؟!

در تیره شب هجر تو جانم به لب آمد وقت است که همچون مه تابان به درآیی

به آنچه دیده‌ام از خلق اعتمادی نیست که می‌زنند در این شهر بر نقاب نقاب

شوق میگوید که آسان نیست بی او زیستن صبر میگوید که باکی نیست گو دشوار باش

همه چیز درست میشه . . . . . . دقیقا {32} این ماه ساعت {25}...