شعر های من

میتوان عشق ورزید تا آنگاه که آب ها ما را بشویند و ببرند میتوان دوست داشت تا آنگاه که به فراموشی سپرده شویم تا آنگاه که جهان و جهانیان به جنگ درآیند هنوز وقتی برای دوست داشتن باقیست . هنوز میتوان دوست داشته شد . تا وقتی که خورشید در آسمان است و ماه در شب تا آنگاه که هنوز قلبی می‌تپد و چشمی عشق را میبیند ... میتوان دوست داشت . بگذار قلب سخن گوید و مغز بیندیشد . بگذار زندگی تو را در دست گیرد بگذار دوستت بدارد و توهمات و تخیلات تو را در آغوش گیرند تا آنگاه که قلب از تپیدن دست بردارد ...

( انتظار ) در رویا را... به رویم بگشا تا به پرواز درایم در آسمان سحرگاهان در میان پرندگان آواز خوان این آسمان چه گویم در جوابت من در میان ابرهایم پس یا بیا و یا بمان در انتظارم

می هراسم از کسی که در خوابگاهم پنهان گشته است. از همانی که شبانگاهان دیدگان به من دوخته . به لرزه در می‌آیم! از همانی که در تاریکی در انتظارم است اما شاید همه ی اینان زاییده ی ذهن خودمند؟ یا شاید هستند و می‌بینند هرچه که باشند اشباحی تهی از درونند در میان مردم این شلوغی .

و تامام شد 😂🙃