داستان من p2

من اصلا به اینکه اون دختر پیش مریگاس نشست حسودی نمیکنم و ناراحت نیستم( اره داوشم کامل معلومه🗿) فقط نگران بودم که مثل مریگاس بد نشه بهمون گف اسمی که موقع تولد داشته، آنیتوس بوده. راسا اسم عجیبیه. پس واسه همین این اسمو انتخاب کرده. گاردنر گف: پسر بیا دیگ. دیر شد بخدا. نکنه عاش.ق شدی؟ اونم عاشق اون دختر با اسم عجبی غریبش، آنیتوس؟ بخدا که عجیب پسندی گفتم: بب.ند گاردی. اون دختر احمق شده! عقلشون از دست داده. پسش مرس نشسته! مخش تاب داره. گاردنر گف: به تو چه خو. قشنگ معلومه که عاشقش شدی. بابا بزا اخلاقتو ببینی بعد عاشق شو گلدراس جان. راس میگف ولی قلبم دوس داش اینطور فکر کنه.

وقتی به اون، آنیتوس فک میکنم واقعا تو یه لحظه ازش خوشم میاد و لحظه بعد برام غریبه س. اما انگار میشناسمش. واقعا اونو جایی ندیدم؟ مثلا کافی شاپ؟ یا بازار؟ یا خونه دوستام؟ حالا هرچی. آنیتوس آشناس. من میدونم. قبلا دیدمش. ولی یادم نیس شاید یادم بیاد. ولی تا اونموقع؟ من دوسش دارم(:♡

بعد اینکه نشست رو نیمکت یهو صدا سرف اومد. پشت سرم گوانیو افتاد زمین. بعدش همین طور ادامه داشت: گوانگ، پاتریشیا، الیور، الکس، ادموند، فلچر، کلی. فهمیدم چیزی شده( داوش دانشمند) و تصمیم گرفتم سپر آنیتوس شم. البته بگم که مثل س. ترسیده بودم. بهرحال رفتم جلوش وایسادم. مثل مرد گفتم: ...

پارت بعد هفته بعد