اصلا چرا ؟

بالا رو بخونید....منون میشم رد نشه چیزی نداره...

شاید بعضی ها جواب بدن سرگرمی شاید بگن خب وقت کشی و نفهمیدن و فراموش کردن دردامون ولی هر کاری هم بکنیم بازم چیزی که انتخواب میکنیم خودش یه انتخوابه حتی اگه از نظر بقیه چرت ترین چیز توی دنیا باشه بازم چیزی داشته که ما رو به خودش جذب کرده. جالبه طی یه آزمایش که میخواستن ببین آدم از چند سالگی فرق بین خوب و بد رو میفهمه یه داستان ساده که فقط با چند تا شکل هندسی تعریف می شد و ساده بود رو به بچه هایی که شیش ماهشون بود و میتونستن دیگه اون چیزی رو که اطرافشون اتفاق میوفته رو بفهمن نشون دادن، توی اون داستان که حتی هیچکدوم حرف نمیزدن دابره سعی میکرد از یه تپه بالا بره ولی نمیتونست مستطیل میاد و اذیتش میکنه و بدتر نمیگذاره بالا بره اما مثلث کمک دایره میکنه. در آخر هر سه شکل رو برای بچه ها میارن و نتیجه شگفت انگیزه! حتی شیطون ترین بچه هم مثلث رو برمیداره!

خب پس نمیتونه انتخاب هامون حتی وقتی میخوایم هم بدون هدف باشه ...پس چرا؟ چرا با این حال یه نیرویی درونمون هست که ما رو به سمت این که بگی ولش کن و حالا که چی بعدش که چی میبره؟...خب اسمش ترس از شکسته. ترس از اینکه به اندازه ی کافی خوب یا قوی نباشیم، یا ترس از قضاوت...دیگران چی میگن؟ درسته> بیشتر اوقات اونا صلاحمون رو میخوان ولی بعضی چیزا اشتباهه و باید درست بشن. زندگی رو جوری تصور نکنیم که انگار اونایی که به موفقیت رسیدن چیز خاصی داشتن و بی خودی بزرگشون کنیم. بلکه برعکس یاد بگیریم ما هم میتونیم. کی گفته اگه همه بدونن بده؟ کی گفته ما باید میون یه عده که هیچی نمیدونن بهترین باشیم؟ چرانخوایم یه رقیب درست داشته باشیم؟ یا دوست هایی که بتونیم به کمکشون بالا بریم؟ کی گفته حتما باید پا روی سر همدیگه بگذاریم؟ وقتی به هدف میرسیم حس خوبی داره؟ پس الان چرا نمیپرسیم بعدش که چی؟...من از کارتون ماشین ها ی 2 و3 و اینا خوشم نمیاد و حتی قسمت اولش که برامون خاطره انگیزه هم خیلی چیزا رو توش دوست ندارم ولی اون سمت اول و کارتون های قدیمی یه چیزی دارن که هر چی کارتون جدید میسازن به پای اونا نمیرسه. توی اون کارتون میگه یه چیزایی مهم تر از برنده شدنه! چیز هایی توی کارتون های قدیمی هست که درست مثل اینه. به ارزش هایی اشاره میکنه که تو دنیای الان دیگه چندان اسمی ازش برده نمیشه، پر از چیزیه که میشه حسش کرد، تلاش سازنده ای که حتی امکانات ککافی رو ندالشته و گرافیک درستی شاید نداشته باشه اما داستانش که با همه وجود براش تلاش کرده فقط برای پول نبوده! برای این بوده که چیز یاد بگیریم . توی چند تا از دستالن های جدیدمون که به عبارتی برای بچه هاست ما دیگه بهشون از خودگذشتگی یاد میدیم؟ دنیای اطرافشون پر شده از سلاح ها و بازی هایی که واقعا اگه بهشون دقت کنیم هیچی برای ارائه ندارن. ماموریت اینه که بکش! حتی نمیگن چرا؟ چرا مثلا این شخصیتا دقیقا گناهشون چیه؟ چرا باید اصلا دلمون بخواد سربازی باشیم که زندگی ها رو میگیره؟چرا فکر میکنیم خشن بودن باحاله؟ چرا اگه یه فیلم صحنه اشکن داشته باشه فقط ارزشمنده؟ چرا نمیگیم زرق و برق نیست که دنیا رو میچرخونه؟ چرا نمیگیم دنیا بده ولی میشه توش به نوبه خودمون خوب باشیم چرا؟

ممنون که خوندین و اینکه چرا باید بی تفاوت باشیم دیگران هم درست مثل ما هستن درست مثل ما فقط تجربه هایی که داشتیم و چیزایی که فهمیدیم ما رو متفاوت میکنن..چیزی به اسم خنگ وجود نداره فقط اونایی هستن که به توضیح بیشتری نیاز دارن یا تشویق...چرا خودمون رو از همه مخفی میکنیم وقتی اونا هم دقیقا همین کار رو میکنن؟ چرا رو من که نمیفهمم ممنون میشم اگه کسی فهمید به مم بگه ....راستی من اسم اون چیزی رو که ما رو نگه میداره چیزی که نمیگذاره حتی اگه تا بدترین مرز اشتباهی و تباهی بریم میتونیم برگردیم رو گوهر گذاشتم ... به نظر خودتون هنوز گوهر رو دارین؟ یا خیلی وقته توی خدتون گمش کردین؟ چقدر تسلیم خواسته هایی شدین که حتی میدونین از کجا اومدن؟ زدگی به نظر من شبیه فتح یه قله است...به خاطر اینکه وقتی بعد از مدت ها به نوک قله میرسی میپرسی...بعدش کجا؟