مترو لندنp1

از زمانی که داییم این ایده رو داد که برم لندن و اونجا به تحصیلاتم ادامه بدم،خانوادم ولم نمیکردن...... [بر اساس خوابی که دیدم] سلام !اسمم ویاناست..🫀🫂یه ادم بغلی،کسی کهاگه نیاز به حمایت داسته باشین کمکتون میکنه:»

من تازه دبیرستانو تموم کرده بودم کهخانوادم مجبورم کردن برای دانشگاه به لندن بیام [ساعت10:00صبح] تو ایستگاه بودم.منتظر قطار داشتم با گوشیم کار میکردم که قطار اومد. سوارش که شدم، همه جا تاریک بود.بیشتر شبیه ماشین بادیگارد ها بود تاقطار ....

دختری اونجا نشسته بود وبه میگفت:اسم من اریاناست و مدام تکرارش میکرد منم بغلش کردم، بی اختیار و مدادمتکرار میکردم:اسم من ویاناست اریانا:اماده باش.قرار نیست چیزای جالبی ببینی ترسیدم.من فقط 17سالم بود ...

توی اون قطار، همه جا تاریک بود و میشد با نور اطراف که وارد واگن میشد،اریانا رو ببینم. موهاش فر بود، ولی بلند نبود،هیچوقت اون صحنه رو یادم نمیره ولی مردی تو واگن بود که نلشناس وعجیبو ترسناک بودش. عینک افتابی با کت و شلوار

وقتی رسیدیم،اریانا دستمو محکم گرفت.تنها چیزی که گفت این بود:قرار نیست چیزای جالبی ببینی اونجا مثل یه عمارت بود پله های زیادی داشت،اون پایین پله ها،میز بزرگ ناهارخوری بود که کلی بچه بود که اکثرا دختر بودند به اریانا گفتم:من باید برم لندن!اینجا کجاست؟ اون گفت :زکی.ما تویه بعد دیگه ایم.من کلی سعی کردمو فقط یه راه داره

گفتم:چه راهی؟ اخر این عمارت،در کوچیکی با پنجره ماتی بود. اریانا با دست بهم اونو نشون دادو گفت:اون!... تمام شد.مایل به پارت۲؟🍓🫂🫀