دیالوگ از بارکد :)

انتقام زهریه که خودت می خوری به امید اینکه شخص دیگه ای بمیره .

وقتی یک کبوتر با کلاغ ها معاشرت می کنه پرهاش سفید می مونن ولی قلبش کم کم سیاه میشه.

سرکوب یک احساس فقط اون احساس رو قوی تر می کنه ...

فکر میکنم خیلی از خوب بودن دورم ...

من کاملا تهی بودم ! نه ترسی ، نه تاسفی، نه انتظاری...

تو قلبم و شکستی .

آدم با نفرست بدنیا نمیاد ولی ترس تو ذاتمونه .

پشیمونم؟اره دوباره انجامش میدم ؟ شاید

این قصه سقوط یک جامعه است که در حین سقوط مردم میگن : تا اینجاش که بخیر گذشت ... تا اینجاش که بخیر گذشت .

اونا هیولا نبودن آدم بودن همه آدما هیولان.