فراموش شده

ساعِقه دِل آسمونو کَند،بوی خاک و نَم.. چشمام خیس،صدای تو مغزم میگه هیس دیگه کسی نیس! منم بَر باد رفته،خسته هر روزه هفته... زِمستونمو روی دلم،همیشه بَرفه!

خدایا به من بده بال پرواز،میخام سر دربیارم از بالا اَبرا... سکوت مطلق،در زمان معلق،فقط مَنَمو من،مفرد...

گاهی دوست‌داشتن و دل‌کندن درکنارهمند... تو نداشتن را بلدی اما دوست‌نداشتن را نه؛ دل کندن را بلدی اما دل ندادن را نه! گاهی در اوجِ دلدادگی، دل خواهی‌کند و دوست‌داشته‌شدن را فراموش‌ خواهی‌کرد اما دوست‌داشتن فراموش نخواهدشد... یادش، خاطراتش و حتی ممکن‌است احساس دوست‌داشتنش هم بماند...تا ابد و ازل!

پس به هرچیزی که دل خواهی سپرد از درون چیزی زِ تو، خواهد برد... از من رمیده‌ای و منِ ساده‌ دل هنوز بی‌مهری و جفای تو، باور نمی‌کنم؛

آینه ها دروغ میگن به من،اما دلم میگه تو صاف باشو بخند..

تكرار غريبانه‌ی روزهايت چگونه گذشت؛ وقتی روشنی چشم‌هايت در پشت پرده‌های مه‌آلود اندوه، پنهان بود با من بگو از لحظه لحظه‌های مبهم كودكی‌ات، از تنهایی معصومانه دست‌هايت...