مزخرف‌ترین‌احساسات‌نوجوونی!

وقتی داری سعی میکنی منطقی و درست مثل ادم حرف بزنی اما یکهو بغض گلوتو میگیره و نمیتونی حرف بزنی یا میزنی زیر گریه و فاز خودتو درک نمیکنی.

وارد مدرسه جدید میشی و کل کلاس ادمای غریبه و جدیدن که دارن باهم حرف میزنن و بلند میخندن و توهمش توهم میزنی که راجب تو حرف میزنن و بعد کلا چند ماه یا چند روز تنهایی و حس میکنی نباید اونجا باشی.

خوانواده یا دوستت جلوی بقیه تخریبت میکنن یا چیزی میگن که از شنیدنش متنفری و احساس شرمندگی و خجالت میخورتت.

حتی اگر یک مشاور حرفه ای هم مشکلتو بدونه،میدونه حق باتوعه اما تو نمیتونی کاری بکنی و مجبوری خانواده سمی یا خودخواهت رو تحمل کنی و نوجوونیت رو از دست بدی.

شرایط روحی افتضاحی داشته باشی نمراتت به شدت پایین اومده باشن و تو مدام تلاش بکنی و تهش بخوری زمین و حس کنی رو تردمیل میدوی اما بازم تو مقصری و تویی که باید مقایسه بشی.

قلبت شکسته و ناراحتی و حتی اگر غیر مستقیم بگی هم طرف مقابل اصلا تو ذهنش نداره و اون حرف ناراحت کننده یا اشتباهش رو به کل فراموش کرده و تو شدیدا رنج میبری.