آبدوغ خیار های ناصرالدین شاه

در تاریخ آمده است که روزی ناصرالدین شاه چشمه مهربانی و مردم دوستی‌اش به جوش آمد. فورا تصمیم گرفت تا یک روز هم شده در دربار همان غذایی را بخورد که خدمه می‌خورند...

پس از کنار دستیایش پرسید که خدمه ما اغلب چه می‌خورند؟ یکی از آن خود شیرین های‌شان گفت: «قربون شکل ماهتون برم من اغلبن غذای خدمه بیچاره آبدوغ خیار است.» سلطان لابد متحیر شد و با خودش فکر کرد مگر آب و دوغ و خیار غذاست و اصلا می‌تواند شکم این گنده بکارو سیرکند؟

پس ماست پر چرب و اعلای گوسفندی را داخل بادیه مرصع نشان ریختند و از خیارهای ترد و قلمی و سبزی‌های معطر و گردوی اعلای باغ‌های شمیران و کشمش درجه یک پیشکشی فراروان به آن افزودند و بعد نان خشک‌ دو آتشه دو رو خشخاشی را روی بادیه گذاشتند

وقتی ناصرالدین شاه تمام آبدوغ خیار قورت داد، لم داد به تخت سلطنتی اش و گفت: «این خدمه پدر سوخته عجب غذا‌های خوشمزه‌ای می‌خوردند و ما بی‌خبر بودیم...»