پلنگ صورتی🐯

«پلنگ صورتی» (The Pink Panther) یکی از شخصیت‌های منحصر به فرد کارتون‌های نوستالژیک دوران کودکی بسیاری از ما است. او که از یک سکانس فیلم متولد شد و هرگز صدایی نداشت، شاید تنها شخصیت کارتونی باشد که با ظرافت و سبک مخصوص خودش ساخته شد. پلنگ صورتی هم مانند راجر خرگوشه یکی از معدود سوپراستارهای کارتون‌های تئاتری است که از اواخر دهه‌ی پنجاه خلق شدند. محبوبیت او تا همین روزهای ما همچنان ادامه دارد و باعث شگفتی کسانی شد که بیش از ۲۵ سال پیش او را خلق کردند.

این پلنگ عجیب همانطور که از اسمش پیدا است، یک پلنگ بالغ صورتی رنگ است. در حالی که اغلب مردم رنگ چشمان او را سفید به خاطر می‌آورند، آن‌ها درشت و زرد هستند، بنابراین در میان اندام سر تا پا صورتی این موجود، به خوبی قابل تشخیصند. این پلنگ خوش‌رنگ بلند قد و لاغر است و دمی بلند و مار مانند دارد. در اولین قسمت‌های پخش این سریال کارتونی، او یک سیگار بر روی یک چوب‌سیگار در دست دارد تا تصویر یک شخصیت خبره و ماهر و در عین حال پیچیده را به بیننده منتقل کند. این کارتون موسیقی منحصر به فرد خود را هم دارد که هنوز بعد از گذشت سال‌ها خاطره‌انگیز و شنیدنی است.

چیزهایی که شاید درباره‌ی کارتون پلنگ صورتی ندانید

موسیقی «آهنگ پلنگ صورتی» (The Pink Panther Theme) اثر هنری مانچینی یکی از معروف‌ترین ساخته‌های کارتونی است. ریتم و ضرب آهنگ ساده و فریبنده‌ی این موسیقی بیانگر ظرافت، سبک و کمدی بودن این کارتون است. موسیقی مانچینی در واقع در قسمتی از کارتون پلنگ صورتی به نام (PINK, PLUNK, PLINK) در سال ۱۹۶۶ پخش شد.

پلنگ صورتی به جز در دو فیلم کوتاه آزمایشی هرگز صحبت نمی‌کند و بیشتر قسمت‌های کارتون با صداهای مکمل و به کمک سازها پر می‌شود. یک بار در قسمت (SINK PINK) در سال ۱۹۶۵ که در حال باز کردن صندوقچه‌ای بود و صدایی شبیه به بازیگر رکس هریسون برایش گذاشته شد و دیگری در قسمت (PINK ICE) همان سال توسط ریچ لیتل صداگذاری شد. که البته با توجه به اینکه این قسمت‌های آزمایشی همراه با تماشاگران چندان موفق نبود، این شخصیت تا آخرین قسمت خود صامت باقی ماند.

پلنگ صورتی در مجموعه‌ی کارتونی خود تنها حیوان انسان‌نما است و بقیه‌ی حیواناتی که در این مجموعه دیده می‌شود (مانند سگ)، ماهیت حیوانی خود را حفظ کرده‌اند.

شخصیت‌های مورچه‌خوار و مورچه، بازرس و بسیاری دیگر که بعدها در کارتون‌های مستقل شاهدشان بودیم، در ابتدا از شخصیت‌های محوری کارتون «پلنگ صورتی» بودند.

داستان‌های «پلنگ صورتی» محدود به هیچ زمانی نیستند و در قسمت‌های مختلف شاهد حضور او در ماقبل تاریخ و قرون وسطی هم هستیم که با دایناسورها و غارنشین‌ها بر سر یک استخوان می‌جنگد. اما به طور کل به نظر می‌رسد که او بیشتر در خانه‌اش و محدوده‌ی شهری ماجراهای خنده‌دارش را به نمایش می‌گذارد.

کاراکتر «پلنگ صورتی» یکی از معدود شخصیت‌های کارتونی است که تنها متعلق به یک شخص یا کمپانی نیست. از صاحبان این شخصیت محبوب می‌توان به دی‌اف‌ای (DePatie-Freleng) استودیویی که برای اولین بار این کارتون را پخش کرد، بلیک ادواردز تهیه کننده‌ی اولین فیلم «پلنگ صورتی»، کمپانی میریش (Mirisch Productions) شرکت تولید کننده‌ی فیلم اول و ام‌جی‌ام (MGM) به عنوان صاحبان یونایتد آرتیست که اولین تصویر این شخصیت را پخش کردند نام برد. هرکدام از این اسامی تنها زمانی می‌توانند دخل و تصرفی در مجموعه‌ی صورتی داشته باشند که موافقت بقیه را بدست آورند

پلنگ صورتی یکی از معدود شخصیت‌های کارتونی اصلی است که در پایان «روزهای طلایی» انیمیشن در اواخر دهه‌ی پنجاه خلق شد. این واقعیت که او توانسته است تا امروز محبوبیت خود را حفظ کند نشان می‌دهد که این گربه‌ی بی‌زبان بیش از ۹ جان دارد!

شخصیت «پلنگ صورتی» در واقع از دل داستان فیلمی در مورد یک دزد ساده به نام فانتوم (با بازی دیوید نیون) بیرون آمد که قصد داشت ارزشمندترین جواهر جهان به نام پلنگ صورتی را بدزدد. این جواهر به دلیل نقصی که دارد شبیه به یک پلنگ کوچک صورتی رنگ به نظر می‌رسد. کارآگاهی هم که در تمام قسمت‌های کارتون مدام به دنبال پلنگ خوش‌رنگ ما است، برداشتی بامزه از بازیگر این نقش یعنی پیتر سلرز در نقش بازرس کلوزو در فیلم اصلی است.

اولین حضور پلنگ صورتی در پرده‌ی نقره‌ای به تیتراژ پایانی و آغازین فیلم اصلی برمی‌گردد که برای طراحی این شخصیت زمان زیادی صرف شد و از آنجا که سابقه نداشت برای یک فیلم سینمایی از کارتون و شخصیت‌های انیمیشنی استفاده شود برای بینندگان جذابیت زیادی داشت. در تیتراژ آغازین می‌بینیم که پلنگ صورتی با یک چوب‌سیگار بر لب و نگاهی اغواگرانه به تماشاگران لبخند می‌زند. در تیتراژ پایانی هم برمی‌گردد و عنوان پایان را بالا می‌برد. گفتنی است که بسیاری از تماشاچیان حاضر در سالن برای دیدن دوباره‌ی صورتی در تیتراژ آغازین در سالن می‌نشستند. بعد از آن بود که کمپانی دی‌اف‌ای دستور ساخت چند قسمت کوتاه بر اساس این شخصیت را صادر کرد.

بعد از آنکه کارتون‌های کوتاه سینمایی موفقیت چشمگیری پیدا کردند، نوبت به پخش تلویزیونی رسید و ان‌بی‌سی اولین شبکه‌ای بود که در سال ۱۹۶۹ شروع به پخش تلویزیونی کارتون «پلنگ صورتی» کرد.

در دهه‌ی ۱۹۷۰ بود که برند پلنگ صورتی به صورت تجاری شروع به کار کرد و در بازارهای تبلیغاتی از هر کجا سر درآورد. از عروسک‌ها و برچسب‌ها تا ذرت و غلات و لیمونادهایی به رنگ صورتی و حتی در تبلیغات عایق فایبرگلاس به نام «اوون کورنینگ» (Owens Corning) هم از این شخصیت استفاده شد. از ۱۹۷۱ تا ۱۹۸۴ کتاب‌های کمیک بسیاری مختص «پلنگ صورتی» طراحی، چاپ و عرضه شد که در آن‌ها صورتی برای کمک به روند داستان‌هایش صحبت می‌کرد و دیالوگ‌های کوتاه و مناسبی برایش در نظر گرفته شد.

موسیقی پلنگ صورتی از معدود موسیقی‌های متن کارتون‌های زمان ما بودند که برایشان نسخه‌ی مشابهی ساخته نشد و از همان موسیقی اورجینال برای تمامی قسمت‌ها و در طول سال‌ها استفاده شد.

«پلنگ صورتی» در همان شروع ساخت مجموعه‌ی کارتونی‌اش در سال ۱۹۶۴ برنده‌ی اسکار بهترین فیلم کوتاه شد

در آخر خوب است بدانیم که این پلنگ نوستالژیک در مدت زمان کمی به یک سوپراستار بین‌المللی تبدیل شد. به طرز عجیبی، این واقعیت که او صحبت نمی‌کند به ستاره شدن او کمک کرد.. در ابتدا این یک اتفاق نو و بدیع بود که توانست توجه‌ها را به خود جلب کند، و بعدا راهی آسان برای بازاریابی بین‌المللی این شخصیت شد. با این حال، محبوبیت این پلنگ لاغر و صورتی به دلیل تاکید سازندگانش بر سبک منحصر به فردی است که دنبال کردند. پلنگ صورتی هر چه کمتر صحبت می‌کرد محبوبیت بیشتری پیدا می‌کرد. او مانند راجر خرگوشه شاهدی زنده بر این واقعیت است که این مخاطب است که یک ستاره‌ی کارتونی را به یک سوپراستار تبدیل می‌کند. اگرچه او هرگز یک کلمه صحبت نمی‌کند، اما خنده‌ی مداوم مخاطبانش به جای او هرچه لازم باشد می‌گوید.