عشق تلخ تو:) P¹³

*از زبون میچا* وقتی بهوش اومدم توی یکی از اتاق های بیمارستان بودم. یه سرم بهم وصل بود و جونگ کوک هم سرشو گذاشته بود روی تخت و دستمو گرفته بود و توی حالت خیلی کیوتی خواب بود. با اینکه میدونم قلبم به خاطرش به لرزه افتاده اما نمیخوام قبول کنم که عاشقشم. سرفه ای کردم که بیدار شد. -«بهوش اومدی! حالت خوبه؟ جاییت درد میکنه؟» +«نه من خوبم.» یهو یاد بورا افتادم.+«بورا چی شد؟ حالش خوبه؟» -«آره بهتره.» +«هوفففف خداروشکر.» سرم رو از دستم در آوردم.-«کجا میری باید اینجا بمونی!» +«من خوبم نگران نباش.»

از اتاق رفتم بیرون و جای بورا رو پیدا کردم و رفتم به اتاقش. به هوش اومده بود ولی نمیتونست حرف بزنه چون تیر به سی*نش خورده بود و تار های صوتی گلوش آسیب دیده.اجازه دادن برم و کنارش باشم. روی تخت دراز کشیده بود و یه عالمه وسیله پزشکی بهش وصل بود. رفتم روی صندلی کنار تختش نشستم و دستشو گرفتم.دستش سرد بود پس محکم گرفتمش. با دیدنش توی این وضعیت اشکام جاری شدن. دختر که از دار دنیا فقط منو داشت. پدر و مادرش رو توی یه آتش سوزی از دست داد و فقط خودش موند و خودش. همه خاطراتم مو به مو میومدن جلوی چشمم و باعث شدت گرفتن گریه ام میشدن. بورا فقط بهم نگاه میکرد ولی نگاهش یه جوری بود. انگار از چیزی متعجب یا ترسیده.احتمالا از اون حادثه جا خورده.سرمو گذاشتم روی تخت و نفهمیدم کی خوابم برد.*از زبون راوی* ارباب جئون کتش رو پوشید و با افرادش به سمت بیمارستان حرکت کرد. قرار بود فکری برای وضعیت بورا کنند که بهوش اومده و بزودی قراره خوب بشه. در همین حال میچا سرش رو گذاشته بود روی تخت و خواب بود. بورا میخواست تمام اتفاقات رو برای میچا تعریف کنه ولی نمیتونست صحبت کنه پس فکری کرد. یکی از برگه های مخصوص آزمایش خون رو با هر بدبختی که بود برداشت و خودکار رو دستش گرفت. با دستی که به زور درست مینوشت و با خط خرچنگ قورباغه ای تمام ماجرا رو توی کاغذ نوشت و به زور اونو توی کیف کنار تخت انداخت.از اینکه حداقل میچا قراره بفهمه یکم اروم شده بود و تونست بخوابه.

ارباب جئون و چند تا از افرادش به بیمارستان رسیدن. @«خوب گوش بدین! اون دختر به هیچ وجه نباید زنده بمونه. تو جانگ سونگ(یکی از افراد ارباب جئون) این محلول رو بگیر و یواشکی بریز توی سرم. فهمیدی؟» جانگ سونگ:« بله قربان!» جانگ سونگ محلول رو گرفت و در اتاق رو باز کرد و رفت داخل. یونجون و جونگ کوک روی صندلی انتظار راهرو خواب بودند پس چیزی از این ماجرا متوجه نشدند. جانگ سونگ با دقت تمام رفت و محلول رو توی سرم ریخت و برگشت و همه به عمارت جئون برگشتند.

ساعت ۵ صبح از زبون میچا* خواب بودم که احساس خیسی روی سرم کردم. من روی مرطوب بودن و خیس بودن حساسم پس سریع متوجه شدم. بلند شدم که با چیزی که دیدم زبونم بند اومد. کف از دهن و خون از بینی بورا جاری بود و لباس من و خودش و همینطور تخت همه کفی و خونی بود. تنها کاری که به ذهنم رسید جیغ بود. جیغ زدم و پرستار ها رو صدا کردم. +«جیغغغغغغ پرستار!!!! پرستاررررر!» کم کم گریه ام گرفت و همراه با جیغ هق هق میکردم. پرستار ها با عجله اومدن و منم روی زمین دو زانو نشسته بودم و اشک میریختم. پرستار ها سعی میکردن منو ببرن بیرون تما من فقط به بورا فکر میکردم. صدای پرستار هایی که بالای سرش بودن توی سرم میپیچید. پرستار:« وای نه! اوردوز کرده...!» پرستار های دیگه منو بردن بیرون و بهم یه ارام بخش زدن که خوابم برد.وقتی بیدار شدم یونجون،جونگ کوک و مامان و بابام بالای سرم بودن. تنها چیزی که بهش فکر کردم بورا بود. +«بورا کجاست؟! اون کجاستتتت!» خواستم از روی تخت بلند شم که جونگ کوک محکم بغلم کرد و نگه داشت. -«اروم باش میچا اون...اون دیگه درد نمیکشه.» ∆(مامان میچا)«دخترم اون دیگه جاش خوبه.» +«اینا چه حرفاییه که میگین! من مطمئنم بورا حالش خوبه! جونگ کوک ولم کنننن!!!» یونجون:« اون مرده!»....

حالا یکم توی خماری بمونین تا فردا😂شرط پارت بعد:۲۰تا لایک💗۳۰تا کامنت💗۶۰تا بازدید💗بای😂💗