شاعران ایرانی

ابومحمّد مُشرف‌الدین مُصلِح بن عبدالله بن مشرّف (۶۰۶ – ۶۹۰ هجری قمری) متخلص به سعدی، شاعر و نویسندهٔ پارسی‌گوی ایرانی است. اهل ادب به او لقب «استادِ سخن»، «پادشاهِ سخن»، «شیخِ اجلّ» و حتی به‌طور مطلق، «استاد» داده‌اند. او در نظامیهٔ بغداد، که مهم‌ترین مرکز علم و دانش جهان اسلام در آن زمان به حساب می‌آمد، تحصیل و پس از آن به‌عنوان خطیب به مناطق مختلفی از جمله شام و حجاز سفر کرد. سعدی سپس به زادگاه خود شیراز، برگشت و تا پایان عمر در آن‌جا اقامت گزید. آرامگاه وی در شیراز واقع شده‌است که به سعدیه معروف است. نام اصلی لقب: مُشرِف‌الدین کنیه: ابومحمد نام کوچک: مُصلِح تخلص شعری: سعدی نسبت: شیرازی زاده ۶۰۶ هجری قمری (۱۲۱۰ میلادی) (۵۸۹ خورشیدی) شیراز، ایران محل زندگی شیراز، بغداد درگذشته ۶۹۰ هجری قمری (۱۲۹۱ یا ۱۲۹۲ میلادی) (۶۷۰ خورشیدی) شیراز، ایران آرامگاه سعدیه، شیراز لقب افصح المتکلمین، استاد سخن، شیخ اجلّ تخلص سعدی پیشه خطیبشاعرنویسنده زمینه کاری شعر و نثر فارسی ملیت ایرانی تحصیلات دانش‌آموختهٔ مدرسه نظامیه بغداد مذهب شافعی، اشعری در زمان حکومت اتابکان فارس، عباسیان، خوارزمشاهیان، ایلخانان سبک نوشتاری سبک عراقی رویدادهای مهم حمله مغول به ایران کتاب‌ها گلستان، بوستان، غزلیات سعدی دیوان اشعار کلیات سعدی شاگرد سبط بن جوزی، شهاب‌الدین عمر سهروردی اثرگذاشته بر حافظ شیرازی، امیرخسرو دهلوی، ولتر، گوته تأثیرپذیرفته از محمد (پیامبر اسلام)، محمد غزالی، سنایی، فردوسی، انوری گفتاورد عشق سعدی نه حدیثی است که پنهان مانَد داستانی است که بر هر سرِ بازاری هست

جمال‌الدین ابومحمّد الیاس بن یوسف بن زکی بن مؤیَّد (۵۳۵ هـ. ق[۴][۵] – ۶۰۷–۶۱۲ هـ. ق) متخلص به نظامی و نامور حکیم نظامی، شاعر و داستان‌سرای ایرانی[۶][۷][۸][۹][۱۰][۱۱] پارسی‌گوی در سده ششم هجری (دوازدهم میلادی)، که به‌عنوان صاحب سبک و پیشوای داستان‌سرایی در ادبیات پارسی شناخته شده‌است.[۱۲] آرامگاه نظامی گنجوی، در حاشیه غربی شهر گنجه قرار دارد. نظامی در زمرهٔ گویندگان توانای شعر پارسی است، که نه‌تنها دارای روش و سبکی جداگانه است، بلکه تأثیر شیوهٔ او بر شعر پارسی نیز در شاعرانِ پس از او آشکارا پیداست. نظامی از دانش‌های رایج روزگار خویش (علوم ادبی، نجوم، فلسفه، علوم اسلامی، فقه، کلام و زبان عرب) آگاهی گسترده‌ای داشته و این ویژگی از شعر او به روشنی دانسته می‌شود. روز ۲۱ اسفند در تقویم رسمی ایران روز بزرگداشت نظامی گنجوی است. نام اصلی جمال‌الدین ابومحمّد الیاس بن یوسف بن زکی بن مؤیَّد زاده ۵۱۹ه‍.خ گنجه درگذشته ۵۸۷ه‍.خ گنجه تخلص نظامی پیشه شاعر ملیت ایرانی مذهب اسلام، سنی شافعی در زمان حکومت سلجوقیان و سلاریان شروانشاهان سبک نوشتاری عراقی سال‌های فعالیت سده ششم ه‍. خ کتاب‌ها مخزن‌الاسرار هفت‌پیکر خسرو و شیرین شرف نامه اسکندرنامه، لیلی و مجنون (نامور به خمسه یا پنج‌گنج نظامی) اثرگذاشته بر جامی، امیرخسرو دهلوی، خاقانی تأثیرپذیرفته از فردوسی، فخرالدین اسعد گرگانی، خاقانی همسر(ها) آفاق‌بانو[نیازمند منبع] فرزند(ان) محمد[۱] پدر و مادر یوسف نظامی (پدر)[۲] رئیسه (مادر)[۳]

خواجه شمسُ‌الدّینْ محمّدِ بن بهاءُالدّینْ محمّدْ حافظِ شیرازی (۷۲۷ هجری قمری / ۱۳۲۵ میلادی – ۷۹۲ هجری قمری / ۱۳۹۰ میلادی) مشهور به لِسانُ‌الْغِیْب، تَرجُمانُ الْاَسرار، لِسانُ‌الْعُرَفا و ناظِمُ‌الاُولیاء، شاعر فارسی‌زبانِ سدهٔ هشتم ه‍.ق شیراز است. بیش‌تر شعرهای او غزل است. مشهور است که حافظ به شیوهٔ سخن‌پردازی خواجوی کرمانی گرویده و همانندیِ سخنش با شعرِ خواجو مشهور است. حافظ را از مهم‌ترین اثرگذاران بر شاعرانِ فارسی‌زبانِ پس از خود می‌شناسند. در سده‌های هجدهم و نوزدهم میلادی اشعار او را به زبان‌های اروپایی نیز ترجمه کردند و نامش به محافل ادبی جهان غرب نیز راه یافت. هر سال در ۲۰ مهر مراسم بزرگ‌داشت حافظ در آرامگاهش در شیراز با حضور پژوهشگرانی از اقصا نقاط دنیا برگزار می‌گردد. در تقویم رسمی ایران ۲۰ مهر را روز بزرگداشت حافظ نامیده‌اند. نام اصلی خواجه شمس‌الدین محمد بن بهاءالدّین محمد شیرازی زاده حدود ۷۲۷ هجری قمری شیراز، فارس محل زندگی شیراز درگذشته ۷۹۲ هجری قمری شیراز، امپراتوری تیموری آرامگاه حافظیهٔ شیراز لقب لِسانُ‌الْغِیْب، تَرجُمانُ الْاَسرار، لِسانُ‌الْعُرَفا و ناظِمُ‌الاُولیاء پیشه شاعر زمینه کاری ادبیات فارسی، شعر، فلسفه، منطق و عرفان ملیت ایرانی مذهب اسلام، شافعی و اشعری در زمان حکومت فرمانروایی آل اینجو، مظفریان و تیموریان سبک نوشتاری سبک عراقی دیوان اشعار دیوان حافظ دلیل سرشناسی غزل‌سرایی فارسی اثرگذاشته بر ادب فارسی و ادبیات جهان تأثیرپذیرفته از آیین‌های مزدیسنا، زروانی و مهرپرستی، قرآن، فردوسی و خواجوی کرمانی

علی اسفندیاری (۲۱ آبان ۱۲۷۶ – ۱۳ دی ۱۳۳۸[۱][۲]) که به نام نیما یوشیج شناخته می‌شود، شاعر معاصر ایرانی بود. وی بنیان‌گذار شعر نوین و ملقب به «پدر شعر نو فارسی»[۳][۴][۵] است. زاده ۲۱ آبان ۱۲۷۶ یوش، مازندران، ایران درگذشته ۱۳ دی ۱۳۳۸ (۶۲ سال) شمیران، تهران، ایران بیماری ذات‌الریه آرامگاه امامزاده عبدالله تهران سپس در حیاط خانه‌اش در یوش اما بنا به گفته پسرش شراگیم یوشیج هرگز جنازه به یوش برده نشد چه بسا خود وصیت کرده بود در یوش دفن شود. لقب پدر شعر نو تخلص نیما زمینه کاری شاعرنویسندهمنتقدنظریه‌پرداز ادبی تحصیلات دانش‌آموختهٔ مدرسهٔ عالی سَن لوئی در زمان حکومت رضا شاه رویدادهای مهم جنگ جهانی اول جنگ جهانی دوم، جنبش مشروطه بنیانگذار شعر نیمایی کتاب‌ها افسانه، آب در خوابگه مورچگان، حرف‌های همسایه ، شعر چیست؟، 'روجا ' قصه رنگ پریده' 'ای شب' ' و… دلیل سرشناسی نوآوری در قالب شعر فارسی اثرگذاشته بر مهدی اخوان ثالث، فروغ فرخزاد، احمد شاملو و بسیاری از شاعران نوپرداز فارسی تأثیرپذیرفته از شاعران اروپایی همسر(ها) عالیه جهانگیر فرزند(ان) شراگیم پدر و مادر ابراهیم‌خان اعظام‌السلطنه

سید محمدحسین بهجت تبریزی (۱۱ دی ۱۲۸۵ – ۲۷ شهریور ۱۳۶۷) متخلص به شهریار، شاعر ایرانی بود. او اهل تبریز بود و به زبان‌های فارسی و ترکی آذربایجانی شعر سروده‌است.[۲] شهریار در سرودن گونه‌های دگرسان شعر فارسی مانند قصیده، مثنوی، غزل، قطعه، رباعی و شعر نیمایی چیره‌دست بوده‌است. اما بیشتر از دیگر گونه‌ها در غزل شهره بود و از جمله غزل‌های معروف او می‌توان به «علی ای همای رحمت» و «آمدی جانم به قربانت» اشاره کرد. شهریار نسبت به علی بن ابی‌طالب ارادتی ویژه داشت و همچنین شیفتگی بسیاری نسبت به حافظ و فردوسی[۳] داشته‌است. نام اصلی محمدحسین بهجت تبریزی زاده ۱۱ دی ۱۲۸۵ خورشیدی تبریز، ایران[۱] درگذشته ۲۷ شهریور ۱۳۶۷ (۸۲ سالگی) تهران آرامگاه مقبرةالشعرا شهر تبریز لقب بهجت تبریزی، شهریار تخلص شهریار پیشه شاعر و ادیب تحصیلات مراحل پایانی پزشکی دانشگاه دارالفنون، تهران در زمان حکومت قاجار - پهلوی - جمهوری اسلامی سبک نوشتاری عمدتاً غزل/ متمایل به سبک عراقی رویدادهای مهم اوج‌گیری و شکوفایی شعر نوی فارسی کتاب‌ها منظومه حیدربابایه سلام، مجموعه پنج جلدی، دیوان ترکی دیوان اشعار کلیات اشعار شهریار دلیل سرشناسی شاعری و فضاسازی بسیار بدیع در شعرها تأثیرپذیرفته از حافظ همسر(ها) عزیزه عبدخالقی۱۳۲۶ (ا. ۱۳۳۲) فرزند(ان) ۳ پدر و مادر پدر: میرآقا بهجت خشکنابی معروف به سید اسماعیل موسوی / مادر: خانم ننه خشکنابی

ابوالقاسم فردوسی طوسی (۳۲۹ هجری قمری – ۴۱۶ هجری قمری)، شاعر حماسه‌سرای ایرانی و سرایندهٔ شاهنامه، حماسهٔ ملی ایران، است. فردوسی را بزرگ‌ترین سرایندهٔ پارسی‌گو دانسته‌اند[۱] که از شهرت جهانی برخوردار است. فردوسی را حکیم سخن و حکیم طوس گویند. نام اصلی ابوالقاسم فردوسی طوسی زاده ۳۲۹ هجری قمری دهکدهٔ پاژ، طوس، خراسان، ایران محل زندگی طوس، پاژ درگذشته ۴۱۶ هجری قمری طوس آرامگاه آرامگاه فردوسی، خراسان رضوی، ایران ۳۶°۲۹′۱۰٫۱۵″ شمالی ۵۹°۳۱′۳٫۳۴″ شرقی لقب حکیم طوس، حکیم سخن پیشه شاعر و دهقان زمینه کاری ادبیات فارسی، شعر ملیت ایرانی مذهب مسلمان، شیعه در زمان حکومت فرمانروایی سامانیان و غزنویان سبک نوشتاری سبک خراسانی کتاب‌ها شاهنامه دلیل سرشناسی سرایش شاهنامه اثرگذاشته بر ادب فارسی و ادبیات جهان تأثیرپذیرفته از آیین‌های مزدیسنا، زروانی و مهرپرستی، جنبش شعوبیه، رودکی و دقیقی