انواع کهکشان ها⇰

برجستگی مرکزی که در سلطه ستارگان پیر سرخ و زرد است. با بازوهای مارپیچی غنی از گاز و غبار احاطه شده است. فضای بین بازو ها خالی نیست و ترکیب پراکنده از ستارگان، آن را پر کرده است؛ با این حال بازوهای مارپیچی تنها از این رو برجسته تر به نظر می رسند که درخشان‌ترین ستارگان را که اتفاقاً عمر کمی هم دارند، در خود جای دادند. این حقیقت، نشانه مهمی است بر اینکه با دو ها دائمی نیستند، بلکه مناطقی با چگالی افزایش یافته‌اند که قرص کهکشان را جارو می کند و در این مسیر، فرایندهای ستاره‌زایی را به راه می‌اندازند.

کهکشان های بیضوی در ابعاد بسیار متفاوت دیده می‌شوند و از کوچکترین تا بزرگترین کهکشان های شناخته شده عالم را در بر میگیرد. بیضوی ها، توپ های عظیمی از ستارگان عمدتاً پیر زرد و سرخ هستند که هر کدام، مدار بیضوی خودش را به دور مرکز کهکشان طی می کند. در این کهکشان ها مقادیر بسیار کمی از گاز و غبار دیده می‌شود، به طوری که ستاره زایی یا در آنها اتفاق نمی‌افتد یا آهنگ بسیار ناچیزی دارد. بزرگترین کهکشان های بیضوی فقط در مرکز خوشه های کهکشانی یافت می‌شود و این، نشانه بر منشاء آن هاست.

در کهکشان های مارپیچی-میله‌ای، میله ی  درازی از ستارگان از درون برجستگی مرکزی کهکشان مارپیچی می‌گذرد و بازوهای مارپیچی از انتهای این میله پدیدار می شوند. برای مثال، شواهدی وجود دارد که نشان می‌دهد ابر ماژلانی بزرگ، در حقیقت کهکشان مارپیچی ناقصی است که فقط میله مرکزی و یکی از بازوهای آن شکل گرفته است. امروز اختر شناسان معتقدند که راه شیری خودمان هم یک کهکشان مارپیچی-میله‌ای است و میله مرکزی آن نسبت به خط دید همان زاویه حدود ۴۵ درجه می سازد.

کهکشان های نامنظم معمولاً غنی از گاز و غبار هستند و مانند ابر ماژلانی بزرگ، مجموعه تقریباً بی شکلی از ستارگان را تشکیل دادند. در برخی از آنها سیاهچاله مرکزی، میله مرکزی و حتی ساختارهای آغازین بازوهای مارپیچی هم دیده می‌شود. کهکشان های نامنظم قالب میزبان فعالیت های ستاره زایی شدید هستند و سحابی نشری بزرگ و درخشان را در خود جای دادند. در فعال ترین نمونه های این کهکشان های "ستاره فشان"، ستارگان با نرخ به مراتب سریع تری نسبت به کهکشان‌های مارپیچی معمولی زاده می شوند..