نوجوون یعنی..(:

خودشون طوری رفتار می کنن که ما فقط توی اتاق باشیم و به فضای مجازی پناه ببریم بعد میگن چرا انقدر تو اتافتی و گوشه گیری /:

نیاز به یه خواهر بزرگتر یا کسی که کامل درکش کنه داره اما افراد دور و برش نه تنها درکش نمی کنن بلکه مدام سرکوب بهش می زنن

فک می کنن حالا که نوجوون شدی دیگه نیاز به محبت نداری در حالی که اونی که نیاز به همدردی و محبت داره اصن تویی

نفهمیدن که علایق و سلایق یه نوجوون براش محترمه و نهایتا یه احترام کوچولو از ارزشاشون کم نمی کنه اما نه تنها احترام نذاشتن بلکه مجبورمون کردن بریم تو رشته و مدرسه ای که اونا میخوان میدونین چرا؟ که باهامون پز بزن که بشیم اسباب وسیله ی چشم و هم چشمی

بیشتر از همه از اون خانواده هایی بدم میاد که فکر می کنن بچه شون هیچ مشکلی نداره و عالی تربیتش کردن طوری که بیاد همه ی راز هاشو بهشون بگه و هیچ احساس نا امنی نکنه! در حالی که همین تفکر این خانواده ها باعث میشه بچشون منزوی بار بیاد!!!!

یه نوجوون می تونه خدای مهربونی و وفاداری باشه! چون قلب در حال رشدی داره! اما خانواده ها باعث شدن ما از خودمون متنفر باشیم و هر روز وقتی توی اینه خودمون رو می بینیم به خودمون بگیم: چقدر منفوری

فقط خانواده نیست! دوستای فیک مدرسه که بهمون نهایت اسیب رو می زنن احساس طرد شدگی که توی مدرسه بهمون دست میده معلمایی که جلوی بچه ها بهمون بی احترامی می کنن و ما احساس منفور بودن بیشتری بهمون دست میده

زندگی اکثر نوجوون ها به دو بخش تقسیم میشه خانواده و مدرسه توی خانواده که مشخصه چه خبره نوجوون با خودش میگه اشکال نداره میرم مدرسه و حداقل بخشی لاز زندگیمو با دوستای مدرسه می گذرونم و بهم خوشم یگذره اما...

وقتی میره مدرسه با دوستای فیکی که یا تنهاش میزارن یا بهش اسیب میزنن روبه رو میشه چون الان اکثر نوجوونا کمبود درک شدن دارن و چون درک نمیشن ترجیح میدن اصلا با کسی ارتباط چندان برقرار نکنن و این میشه که دیگه دوستی هم ندارن اینجاس که حس تنفر شدید بوجود میاد

حس تنفر شدید باعث میشه دیگه دوست نداشته باشیم تو این دنیا باشیم(: پس تنها کاری که می تونیم برای خودمون بکنیم اینه که همه درک کنیم و یه ذره نسبت به هم مخصوصا نوجوونای دورمون مهربون تر باشیم باور کنین دنیا جای بهتری میشه اگه خوشت اومد و حرف دلت بود لایک کن