خانه ی من

سلام این اولین داستان منه اما نگران نباشید من ذو سال نویسنده ی کوچک منطقه شدم پس بزن بریم نکته: باید روی جواب درست کلیک کنی

صبح پاشدم انرژی خوبی دارم .اما یه هو کنترل بدم از من گرفته شد . بدنم جوری بود که انگار کسی داشت منو خون افزاری می کرد . چشم هام رو چرخوندم . یه حفره ی میان بعدی اونجا بود. تمام سعی خود را کردم که بهش برسم . تا بهش برسم داشت بسته می شد اما من تونستم توش رو ببینم .اونجا!!!

اونجا میونی بود . وایسا ببینم توی میونی که خون افزار ندارند ! اونجا نه شهر صلح بود و نه قبیله ی آب و نه کشور خاک یا آتش . خنجر ابعادم رو بیرون می کشم و یه ضرب در می کشم . به هیووی نگام می کنم او روباه قطبی کوچک من است ‌ . او روی شانه ام فرود می آید و باهم توی بعد می رویم.

انگار جای خوبی فرود آمده ایم نزدیک قصر اکلیپساس فکر کنم استار هم اونجا باشه . هر از چند گاهی مثل وانلوپی پیکس پیکس می شم.هیوی نگاهم می کند و خودش رو بهم میمالد .برش می دارم و توی جیب هودیم می گذارمش.همه بعد جور نگاهم می کنند چون اینجا فقط مارکو مثل من لباس می پوشد.

همین طوری دارم راه می رم و کفش های کتونی سیاهم را نگاه می کنم که یه هو می بینم توی اتاق دیپر و میبل هستم و دیپر از من می پرسد خحالم خوبه؟ چون هنوز دارنم پیکس پیکس می شوم.می گوییم آره خوبم .اما حتی میبل هم از رو صدام تشخیص می دهد که خوب نیستم.

مینشینم روی تخت . اما سه هو تخت صدا می دهد و می گوید:سلام کس میشه از روم پاشی؟ صداش خیلی آشناس درسته اون بیمو عه(BMO)پامی شم و می فهمم توی خونه ی مارسلینم برایم خیلی عجیبه . بی مو که انگار داشت حرف می زد ادامه داد:اون بانوی ماهه که توی ماه زندگی می کنه و .... فقط تا هینجا می شنوم چون کشیده می شوم تو !!!!

و خودم رو توی جای سردی حس می کنم با دقت که نگاه نی کنم می فهمم توی یخچال خرس قطبی هستم بیرن می آیم .هیووی هنوز تو جیبمه .به گریزلی سلام می کنم و یه هو زیر پام خالی می شود . الان پیش یک یک هستم . این یعنی توی قطارم .یک یک با تعجب می پرسد چطوری اومدم تو منم می گم داستانش طولانیه.یه قدم ور می دارم و می رم اوی یه بعد دیگه الان هیوی (هیوی مک داک نه روباهم که الان از جیبم بیرون آمده و روی گردنم است)نگاهم می کند . پشتم رو نگاه می کنم دلا از پشت بقلم می کند و می گوید دلم برایت خیلی تنگ شده بود می گویم منم . و می فهمم از اول خونه ی من همینجا بوده.