کجا ممکن است پیدایش کنم(پارت 1)

یک شاعر در ۲۱ سالگی میمیرد، یک انقلابی یا یک ستاره راک در ۲۴ سالگی. اما بعد بعد از گذشتن از آن سن، فکر میکنی همه چی رو به راه است،فکر میکنی توانسته ای از 《منحنی مرگ انسان》 بگذری و از تونل بیرون بیایی. حالا در یک بزرگ راه شش بانده مستقیم به سوی مقصد خود در سفر هستی.چه بخواهی باشی،چه نخواهی. موهایت را کوتاه میکنی؛هرروز صبح صورتت را اصلاح میکنی.دیگر یک شاعر نیستی،یا یک انقلابی و ییا یک ستاره راک.

در باجه های تلفن از مستی بیهوش نمیشوی یا صدای 《دورز》 را ساعت چهار صبح بلند نمی کنی.در عوض،از شرکت دوستت بیمه عمر میخری،در بار هتل ها می نوشی، و صورت حساب های دندان پزشکی را برای خدمات درمانی نگه میداری.

این کارها در ۲۸ سالگی طبیعی است. اما دقیقا آت وقت بود که کشتار غیر منتظره در زندگی ما شروع شد》 《من بی آنکه متوجه شوم، به این شیوه زندگی بدون کتاب عادت کرده بودم، حالا که فکر میکنم، میبینم چقدر عجیب است؛ وقتی جوان بودم کتاب خواندم محور زندگی من بود. من همه کتاب های کتابخانه دبستان را خوانده بودم و تقریبا همه پول تو جیبی هایم صرف خرید کتاب میشد. حتی در خوردن ناهار صرفه جویی میکردم تا کتاب هایی را که میخواستم بخوانم،بخرم》

《هروقت افسردگی به سراغم می آید، شروع به تمیز کردن خانه میکنم. حتی اگر دو یا سه صبح باشد.ظرف هارا میشویم،اجاق را گردگیری میکنم،زمین را جارو میکشم، دستمال ظرف ها را در سفید کننده می اندازم،کشوهای میزم را منظم میکنم و هر لباسی را که جلوی چشم باشد،اتو میکشم. آنقدر این کار را میکنم تا خسته شوم.بعد چیزی مینوشم و میخوابم.صبح که بیدار میشوم و وقتی جوراب هایم را میپوشم،حتی یادم نمی آید شب قبل به چه فکر میکردم. همه ما اینطور هستیم. برای همین هرکداممان باید شیوه مبارزه خود را با آن پیدا کنیم.》

احساس میکنم اگر لباس مراسم تدفین بخرم یعنی خُب،اشکال ندارد کسی بمیرد.》

آدم ها در ساعت سه صبح به هر جور چیزی فکر میکنند. همه ما اینطور هستیم. برای همین هرکدام مان باید شیوه مبارزه خود را با آن پیدا کنیم.》

در یک دنیای خوب موسیقی خوب وجود ندارد.در یک دنیای خوب هوا، مرتعش نمیشود.》

در دنیای کاملا سرمایه داری ما، به سختی میتوان به چیزهای مجانی اعتماد کرد.》

من بر خلاف دکارت معتقدم که ما گاهی فکر میکنیم تا نباشیم.》

《اگر عینک یک نفر را از اون بگیرید او کاملا مستاصل میشود. زندگی روزمره ما تنها اندکی فراتر از انبوه واکنش های بی معنا و بی اهمیت حرکتی مان است.》