I do it like a mafia•1

داشتم به سمت ساختمون دانشگاه میرفتم و تو حال خودم بودم که به سمت یه کوچه بن بست کشیده شدم پام خورد به دیوار آجری دستی دور دهنم حلقه شد بوی تند اِتِرو (اِتِر یه ماده ی بیهوش کننده ست) فهمیدم و بعد سیاهی مطلق...

چشمامو چند بار محکم به هم زدم ولی نمیتونستم چیزی ببینم.یعنی کور شده بودم؟ تلاش کردم دستمو تکون بدم دست راستمو بالا آوردم و تو هوا تکون دادم . هنوز یادم نمیومد چه اتفاقی افتاده بود.تازه متوجه چیزی روی چشمام شدم با دست بی حسم کنارش زدم . چند بار پلک زدم . هنوزم همه جا تاریک بود.

ولی میتونستم حضور یه نفرو اونجا حس کنم .جسم اون شخص بین نور بیرون و تاریکی داخل مثل یه سایه بود. اون شخص نفس سنگینی کشید و خونسرد گفت :{بلاخره بهوش اومدی...} تازه یادم افتاد بود چه اتفاقی افتاده و وحشت زده پرسیدم:{من کجام؟!}

به جای جواب اون شخص سکوت مطلق بود. نمیخواست به این سوال جواب بده؟ پس دوباره پرسیدم:{چرا منو آوردی اینجا؟} این بار نفس صداداری کشید و گفت:{بخاطر جه هوآ} با لحن عصبی ای پرسیدم:{منو بخاطر دوست پسرم آوردی اینجا؟ چرا خودشو نیاوردی؟ با اون چی کار داری؟}

زمزمه کرد:{کاش جه هوآ میدونست چقدر دوسش داری...} هول کردم:{میدونست؟ جه هوآ زنده ست؟} سایه ی اون شخص سری تکون داد:{آره‌‌ اون زنده ست...البته فعلا} من:{فعلا؟چرا فعلا؟ چی کارش داری؟ کجاست؟} اون پسر از جاش بلند شد برای اولین بار میتونستم چهره شو ببینم.زمزمه کردم:{تو کی هستی؟...}

دستشو برد تو موهاش :{یونگی} بعدم بدون حرف اضافه تری از اتاق بیرون رفت . صدای چرخیدن کلیدو شنیدم و فهمیدم درو قفل کرده . اون رفت بیرون و منو با سوالاتم و ذهن سردرگمم تنها گذاشت.برای اولین بار به دور و برم یه نگاه درست و حسابی انداختم.یه اتاق قدیمی خفه و تاریک‌.