بازی هایی که در قرنطینه سرگرمتان می کنند

حالا که به نظر می‌رسد رشته‌ی قرنطینه‌ی خانگی سری دراز دارد، بیایید درباره‌ی بازی‌هایی که ما را این روزها می‌توانند در دنیای خود غرق و حسابی سرگرم‌مان کنند صحبت کنیم.

Metal Gear Solid V: The Phantom Pain استودیو سازنده: کوجیما پروداکشنز ناشر: کونامی شاید نسل هشتمِ ویدیو گیم به اندازه‌ی نسل هفت در ارائه‌ی بازی‌های ژانر مخفی‌کاری، پرکار نبود اما باز در همین نسل، شاهد انتشار بازی‌های اکشن/مخفی‌کاری فوق‌العاده‌ای بودیم که یکی از بهترینِ آن‌ها، بازی Metal Gear Solid V: The Phantom Pain بود. هیدئو کوجیما که او را با آفرینش ژانر اکشن/مخفی‌کاری می‌شناسیم، در سال ۲۰۱۵ با پنجمین قسمت اصلی از سری بازی‌های «متال گیر سالید» بازگشت و تجربه‌ای تمام‌عیار از ژانر مورد بحث را به گیمر ها تحویل داد. این بازی دقیقا یک سال پس از عرضه‌ی Metal Gear Solid Ground Zeroes منتشر شد و داستان آن را ادامه داد.

Fallout 4 طرفداران بازی‌های سبک نقش‌آفرینی (RPG) احتمالا با تاد هاوارد آشنایی دارند. هاوارد با آفرینش سری بازی‌های فال‌اوت (Fallout) و الدراسکرولز (Elder Scrolls) ضمن خلق آثاری به‌ شدت سرگرم‌ و درگیر کننده از ژانر RPG، توانست قدم‌های بلندی در مسیر پیشرفت این سبک بردارد و ضمن پیش‌گام بودن، الهام‌بخش دیگر تیم‌های بازی‌سازی هم باشد. در این دو بازی، جهان‌هایی بسیار وسیع و پر از فعالیت‌های مختلف در دسترس گیمر قرار می‌گیرند و بازیکنان به‌ معنی کلمه، می‌توانند در این دنیاها زندگی کنند و سرگرم شوند.

Red Dead Redemption 2 رد دد ردمپشن ۲ (Red Dead Redemption 2) را می‌توان اثری فراتر از بازی، فیلم، کتاب یا سایر سرگرمی‌ها دانست. اثری که بیشتر به یک زندگی مجازی شبیه است تا یک بازی و احتمالا اگر شما هم آن را تجربه کرده باشید، با من هم‌نظر هستید. اعضای راک‌استار بقدری در آفرینش این بازی وسواس به‌ خرج داده‌اند که نتیجه‌ی آن، اگر نگوییم واقع‌ گرایانه ترین، به خلقت یکی از واقع‌ گرایانه‌ ترین بازی‌های تاریخ صنعت گیم تبدیل شده است که بازی کردن آن، با تجربه‌ی زندگی روزمره‌ی یک کابوی دوران غرب وحشی اصلا تفاوت ندارد.

No Man’s Sky آن اوایل که بازی No Man's Sky توسط خالقش یعنی شان ماری معرفی شد، همه فکر می‌کردیم که در این بازی قرار است با یک تجربه‌ی انقلابی و دیوانه‌وار طرف شویم. اثری که ماری طی صحبت‌هایش برای گیمرها ترسیم کرده بود، یک بازی MMO شدیدا بزرگ بود که طی آن، بازیکنان می‌توانستند درکنار یکدیگر به کهکشان‌های مختلف سر بزنند و سیارات متنوعی را کشف کنند. کهکشان‌هایی که به‌لطف موتور گرافیکی بازی و الگوریتم‌های متنوع آن، تعدادشان تقریبا به بی‌نهایت میل می‌کرد و باعث می‌شد تا اتمام بازی، صدها سال طول بکشد! خب این فرم از تجربه هرگز در بازی‌های ویدیویی مطرح نشده بود و تصور اثری که بتواند کاوش‌های فضایی را به چنین دقتی شبیه‌سازی بکند، اثری که بتوانیم آن را درکنار دوستانمان تجربه بکنیم، شدیدا هیجان‌انگیز و لذت بخش بود.

Dishonored Collection استودیو آرکین که پیش‌ تر با همکاری در آفرینش هنری/بصری بازی‌هایی همچون Bioshock و Half Life شناخته می‌شد، در سال ۲۰۱۲ و با همکاری شرکت بتسدا اقدام به ساخت یک سری بازی جدید کرد. این بازی جدید، اثری نبود جز دیس‌آنرد (Dishonored). این بازی مخفی‌کاری که در سال‌های نسل هفتم از ویدیوگیم، در میان بزرگان این ژانر همچون سری متال‌گیر، هیتمن و اسپلینترسل متولد شده بود، خیلی زود توانست گلیم خود را از آب بیرون بکشد و اسم‌ و رسم خاص خودش را عَلَم کند. بازی در دنیایی طاعون‌زده و تاریک جریان داشت. تجربه‌ی کار روی جلوه‌های هنری بازی‌های بایوشاک و هف‌لایف، به اعضای استودیوی آرکین اجازه‌ی خلق یک اتمسفر گیرا، سنگین و خاص از زیرژانر بصری استیم‌پانک را داده بود و داستان مردی را روایت می‌کرد که برای اثبات بی‌گناهی خود، باید یک مسیر سخت و خونین را طی می‌کرد. کنار داستان و جلوه‌های گرافیکی بازی، این گیمپلی اثر بود که خودنمایی می‌کرد. در هر دو قسمت سری بازی‌های دیس‌آنرد با یک گیم‌پلی مخفی‌کاری و تکنیکی عمیق و چندلایه طرف بودیم. تک تک مراحل بازی به قدری عالی و فکرشده طراحی شده بودند که گیمرها برای عبور از هرکدام، می‌توانستند راه‌های بی‌شماری را امتحان کنند و ساعت‌ها مشغولش می‌شدند.

رزیدنت اویل 4 ۱۱ سال از زمانی که بازی Resident Evil 4 عرضه شد می‌گذرد. بازی که یکی از نقاط عطف کارنامه شینجی میکامی و کمپانی کپکام است. این بازی از چند نظر حائز اهمیت بود. اول اینکه رزیدنت ایول ۴ یک دگرگونی عظیم در سری بازی‌های ایول بود و سبک این بازی‌ها را کاملا تغییر داد و یک استاندارد جدید برای بازی‌های سبک ترس و بقا خلق کرد که بعد‌ ها در آثار زیادی از آن الهام گرفته شد. اما اهمیت دوم این بازی از آن جهت است که نسخه چهارم ایول، علی‌ رغم تغییرات گسترده‌ای که داشت، هنوز هم یک رزیدنت ایول بود و این اوج هنر میکامی و کپکام را نشان می‌دهد. چرا که اعمال چنین تغییراتی در یک سری شناخته شده و هنوز هم پایبند ماندن به اصول آن، کار بسیار دشواری است. به همین دلیل هم است که این بازی هنوز هم طرفداران بسیاری دارد و عاشقان این سری هنوز هم گاهی سراغ پلی‌استیشن 2 قدیمی‌شان می‌روند و ماجرا‌های لئنون اس‌کندی را در آن روستای اسپانیایی برای چندمین بار تجربه می‌کنند.

دووم اترنال بازی DOOM را شاید بتوان یکی از حساس‌ترین آی‌ پی‌ های تاریخ دانست. این را بازیکنانی که بعد از سی‌ سال، هنوز در دث‌ مچ DOOM 93 می‌پلکند، ثابت کرده‌اند. البته که این تنها دلیل حساسیت بالای مجموعه دووم نیست. ایدسافتوری‌ها (id Software)، از همان سال‌های اول فعالیت، رابطه‌ای عجیب و غریب با طرفداران خود داشتند. رابطه‌ی که تا پیش از این میان هیچ سازنده و مصرف‌کننده‌ای دیده نمی‌شد. در دورانی که هنوز فروش بالا حرف اول و آخر و وسط را نمی‌زد، ایدسافتوری‌ها معنا و مفهوم عشق به ویدیو گیم به‌حساب می‌آمدند و این علاقه را هم به راه‌های مختلف ثابت کرده بودند. از عرضه رایگان بازی گرفته تا در دسترس قرار دادن سورس‌کدها در اختیار تمامی کاربران و حمایت از جامعه اسپیدرانرهای بازی، همه و همه نشان از یک چیز داشت: ایدسافتور برای مخاطبش بازی می‌سازد! این‌‌گونه است که کار برای ایدسافتور مدرن که تمامی اعضای قدیم خود را از دست داده، بسیار سخت می‌شود. ایدسافتوری که حالا درکنار راضی نگه‌داشتن مخاطبان قدیم بازی، باید جدیدی‌ها را هم به نحوی به تجربه‌ی محصولش علاقمند کند. بازی DOOM 2016 هم دقیقاً با همین رویکرد ساخته شده بود. بسیاری از طرفداران قدیم، از تغییرات ایجاد شده در نسخه‌ی جدید راضی به‌ نظر نمی‌رسیدند و عده‌ای اکشن بازی را نسبت به نسخه‌های قبلی، کندتر می‌دیدند. حال آن‌ که برخی دیگر نیز به طرفداران پر و پا قرص بازی جدید تبدیل شدند. جدای این اختلاف نظرها اما یک‌چیز کاملاً واضح بود: برای مخاطب جدید، DOOM 2016 یک شوتر تمام عیار به‌ حساب می‌آمد! حالا چهار سال از آن روزگار می‌گذرد و چند روزی است که استودیوی بتسدا (Bethesda)، ناشر بازی‌های DOOM، نسخه‌ی جدیدی از این مجموعه را با نام DOOM Eternal روانه بازار کرده‌ است.

عصر امپراتوری 3 ریمستر مایکروسافت طی سال‌های گذشته، علاوه‌ بر اینکه ساخت نسخه کاملا جدیدی از مجموعه Age of Empires را اعلام کرد، تصمیم گرفت تا سه نسخه این مجموعه را هم در قالب ریمستر‌ هایی در اختیار علاقه‌مندان قرار بدهد و پس از اینکه ریمستر قسمت‌های اول و دوم بازی را تجربه کردیم، حال نوبت به ریمستر نسخه سوم یا همان Age of Empires 3 رسیده که چند روز پیش منتشر شد تا کاربرانی که به هر دلیلی شانس تجربه نسخه اصلی این اثر استراتژی را نداشتند، بتوانند در قالب تجربه‌ای بهبود‌ یافته آن را بازی کنند. اما برای اینکه بدانید این اثر چقدر موفق بوده و چه ویژگی‌های مثبت و منفی دارد، در ادامه با بررسی بازی همراه باشید. نسخه اصلی Age of Empires 3، در سال ۲۰۰۵ منتشر شد و نوآوری‌هایی مثل Home City و امکان استفاده از کارت‌هایی در بازی را داشت که باعث شدند مورد‌ استقبال خوبی هم قرار بگیرد و نمره متای ۸۱ را ثبت کند. در ادامه دو بسته الحاقی هم برای بازی منتشر شدند که هرکدام تمدن‌ها و مراحل داستانی جدیدی به آن اضافه می‌کردند. حال پس از گذشت ۱۵ سال، نسخه ریمستر بازی تمام این موارد را در قالب یک تجربه کامل ارائه می‌کند و البته سعی دارد با ویژگی‌هایی، هم برای بازیکنان قدیمی و هم برای بازیکنان جدید به یک اندازه جذاب باشد.

قلعه ارباب جنگ طرفداران بازی‌های استراتژی، حتما با سری استرانگهلد آشنا هستند؛ مجموعه‌ای که به‌ جرات می‌توان محبوب‌ترین نسخه آن را Crusader یا همان جنگ‌های صلیبی دانست که در ایران هم با آن دوبله مشهورش علاقه‌مندان زیادی داشت. سری استرانگهلد البته همیشه هم در اوج نبوده است و مخصوصا چند نسخه اخیر آن، آثار چندان جالبی نبودند. حال چند روزی است که نسخه جدیدی از این مجموعه با نام Stronghold: Warlords برای کامپیوتر منتشر شده و استودیو فایر فلای، قصد دارد تا با این نسخه، مجموعه را دوباره به روز‌ های اوج برگرداند و البته که برای این کار،‌ تغییراتی هم در حال‌ و‌ هوای کلی آن ایجاده کرده است.

چه بازی های دیگری می شد در این دوران بازی کرد ؟