هری پاتر و داستان پنهان (فصل ۱ پارت ۱)

صبح شده بود ، اما هنوز هوا تاریک بود و خورشید هنوز صورت طلایی اش را از زیر کوه ها بیرون نیاورده بود . ولی من باید از خواب بیدار می شدم . هوای ویلتون ( شهری در ویلتشایر انگلستان ) مثل همیشه سرد و بارانی بود . لباس خوابم را عوض کردم و آرام آرام از پله ها رفتم پایین تا به آشپزخانه رسیدم . مثل همیشه ماتیلدا ، آشپز بد اخلاق و بی حوصله ی یتیم خانه ، با موهای فرفری طلایی اش و چشمان قهوه ای ترسناکش وسط آشپز خانه ایستاده بود و وقتی چشمش به من افتاد گفت :(پس بالاخره تشریف آوردین . چقد باید بهت بگم زود بخواب شبا که زود بیدار شی ؟ خودت که میدونی امروز باید زودتر کارتو تموم کنی ، حوصله ی غر غر های خانم کینگ رو ندارم .)من که هنوز در عالم خواب بودم و داشتم به رویای قشنگی که دیشب دیده بودم فکر می کردم که با صدای گوشخراش و جیغ جیغوی ماتیلدا به خودم آمدم و مثل احمق ها گفتم :(چی ؟) ماتیلدا جوابم را نداد . فقط من را به سمت میز هل داد و گفت : (زود باش . با حرف زدن شکم کسی سیر نمیشه .) به او چشم غره ای رفتم و پیش بند کثیف و روغنیم را بستم . او هم مثل آدمی که شب و روزش را با کار کردن می گذارند ، خسته و کوفته رفت و نشست روی صندلی چوبی زه وار در رفته ی گوشه ی آشپزخانه که به اندازه مدت زمانی که اینجا بودم قدمت دارد . کارم را شروع کردم . کار خیلی سختی نبود ، فقط باید ۶۵ بیکن را برشته می کردم ، ۶۵ سوسیس را سرخ میکردم ، ۶۵ تخم مرغ را آبپز و ۶۵ پرتقال را آبگیری می کردم . چی ؟ به نظر شما اینکار سخت است ؟ خب این کار هر روز من است . دیگر بهش عادت کرده ام.

صبحانه که حاضر شد ماتیلدا بالاخره از جایش بلند شد و آمد کمکم کرد که بشقاب ها را روی میزهای سالن غذاخوری بچینیم . بچه ها هم کم کم داشتند از خواب بیدار می شدند و به سالن غذاخوری می آمدند تا صبحانه بخورند. چیدن بشقاب ها که تمام شد پیش بند بوگندویم را در آوردم و خواستم بنشینم که خانم کینگ ، در سالن غذاخوری را باز کرد و داخل شد و فریاد زد :(صبح بخیر بچه ها!)بچه ها نیز در جواب خانم کینگ یکصدا گفتند : (صبح بخیر خانم کینگ !)خانم کینگ ، مدیر خوش قلب و مهربان یتیم خانه ی ما یعنی یتیم خانه ی هنری است. همسر خانم کینگ عضو ارتش انگلستان بود . زمانی که آنها تازه صاحب یک فرزند دختر به اسم میلی شده بودند ، آقای کینگ طی یک حادثه از دژ نگهبانی افتاد و مرد?خانم کینگ هم که نمی دانست تنها با یک بچه ی کوچک چکار باید بکند تصمیم می گیرد پول بیمه را صرف تاسیس یک یتیم خانه بکند و نام آن را به یاد شوهرش هنری کینگ بزارد . خانم کینگ یتیم خانه را دقیقا در شب هالووین سال ۱۹۸۱ افتتاح کرد و از قضا همان شب من با یک گردنبند با طرح گل سوسن(که به زبان انگلیسی می شود lily ) جلوی در یتیم خانه رها می شوم. تا ۴ سالگی همیشه تعجب می کردم که چرا خانواده ام من را رها کردند.  اما الان پاسخ را می دانم چون ۳ سال بعد ، در هالووین سال ۱۹۸۴ یک پیرمرد با ریش های سفید بلند به یتیم خانه امد و هویت اصلیم را به من گفت .

خب بزارید برگردیم به داستان : خانم کینگ تا چشمش به دخترش ، میلی که تقریبا همسن و سال من است افتاد ،گفت : (صبح بخیر قند عسل مامان !) میلی هم خودش را لوس کرد و با صدای مضحکی گفت :(صبح بخیر مامانی !) انگار نه انگار که ۱۱ سالش است و این سپتامبر قرار است به راهنمایی برود . میلی ، دختر لوس و ننر خانم کینگ است که اصلا هیچ چیزش به مادرش نرفته است . او همیشه مرا دیوانه و عجیب الخلقه خطاب می کند و بخاطر دوستانم مرا مسخره می کند . آخر مگر چه عیبی دارد که با حیوانات و گیاهان دوست باشم ! آنها خیلی بهتر از انسان ها هستند و وقتی که می توانم با آنها حرف بزنم پس چرا اینکار را نکنم؟ خانم کینگ هم همیشه از من دفاع می کند و اگر دخترش مرا اذیت کند او را تنبیه می کند . او مرا درک می کند چون می گوید برادرش هم مثل من بوده است . اما بعضی اوقات که به کسی آسیب می زنم او من را  تنبیه می کند . مثلا پارسال وقتی جیدن ، دوست صمیمی میلی من را عوضی صدا کرد از پنجره پایین افتاد و پایش شکست?از نطر من که کاملا حقش بود ولی همینگونه شد که من محکوم به یک سال تهیه ی صبحانه در آشپزخانه ی شلوغ و کثیف یتیم خانه شدم.

ولی بزارید از درد اصلیم بگویم ? از اعصاب خرد کن ترین ، احمق ترین ، بی شعور ترین ، مغرور ترین و خود خواه ترین پسر یا حتی آدم روی زمین . یه پسر مو بلوند که فک میکنه خدای جذابیته ولی هیچ پخی نیست?پسر پولدار خانواده ی مالفوی ، یعنی دراکو لوسیوس مالفوی . متاسفانه این موجود اعصاب خرد کن و رو اعصاب از یک سالگی در همسایگی من و یتیم خانه زندگی می کند و بی نهایت دلم می خواهد خفه اش کنم . وقتی ۵ سالم بود خبر بد این بود که قرار بود با هم بریم به یک مدرسه و این تابستان که ابتدایی تمام شد و بالاخره می توانستم به هاگوارتز برم و از شر این انسان بی شعور خلاص بشم که وقتی داشتم برای وقت آزاد مطالعه می کردم چشمم به لیست بیست و هشت مقدس (لیستی از اصیل زاده ها) افتاد و دیدم که اسم نحس و مسخره ی او هم در آن لیست هست و حالا حالا ها باید تحملش کنم ?‍♀️ نه از خودش خوشم میاید نه از خانواده اش . اما یک سگ هاسکی بامزه به نام پت دارد و از بین تمام اقلام موجود در خانه اشان فقط از او خوشم میاید? و از وقتی یادم می‌آید یا با بچه های یتیم خانه کل کل داشتم یا با این پسره ی بی لیاقت ?

خب پس فک کنم تا حدودی با من آشنا شدید فقط نمی دونید من چه شکلی ام . من موهای کوتاه قرمز دارم که تا سر شانه ام می آید و چشمانم سبز است . پس حالا که ظاهرم را می شناسید بریم سراغ ادامه ی داستان : خانم کینگ تا چشمش به من افتادم دستم را گرفت و گفت :(دختر تو اینجا چیکار می کنی؟) با شک و تردید گفتم : (ام...خب قرار بود صبحانه بخورم ولی ظاهرا الان نمی تونم .) دستم را کشید و مرا به خارج از سالن برد و همزمان گفت : ( خانم و آقای ملتون تا سی دقیقه ی دیگه می رسن ، تو هنوز لباساتو عوض نکردی . ) با عصبانیت دستم را از دستش کشیدم و گفتم : ( من تحمل یه خانواده ی دیگه که منو رد کنن رو ندارم ، خانم کینگ . ردشون کنید برن .) خانم کینگ دستش را روی گونه ام گذاشت و گونه ام را نوازش کرد و گفت : ( عزیزم بهت قول میدم این خانواده تورو از خونه شون بیرون نمی کنن . ) خواستم تیکه ای بندازم و گفتم : ( مثل پنج تا خانواده ی قبلی?) خانم کینگ چشم غره ای رفت و گفت : ( فقط سعی کن کمتر عجیب باشی.)چیزی نگفتم فقط بهم برخورد و دوباره با این واقعیت روبرو شدم که اگر خانواده داشتم با من اینگونه برخورد نمی شد .رفتم به اتاقم و لباس هایم را عوض کردم .

در اتاق ملاقات منتظر خانواده ی ملتون نشسته بودم که در باز شد و خانم کینگ به همراه یک زن و شوهر جوان از در وارد شد . زن آرایش غلیظی بر چهره داشت و مرد کت بارانی خاکستری رنگی بر تن کرده بود . نفس عمیقی کشیدم و تصمیم گرفتم برای اینکه بروند باید آنها را بترسانم یا همان فرد عجیبی باشم که همه ازش می ترسند .  خانم ملتون کت زردش را در آورد و پشت صندلی اش آویزان کرد و گفت :( بارون شدیدیه ) خانم کینگ حرف او تایید کرد و زوج جوان روی صندلی نشستند . آقای ملتون گفت :(پس مری الن تویی ؟ درسته ؟ خانم کینگ خیلی ازت تعریف کرد .) سریع خودم را جمع و جور کردم و در جوابش گفتم :(راستش اسمم مریه و الن اسم وسطمه. ) خانم ملتون گفت :(چه بامزه) و با صدای وحشتناکی شروع کرد به قهقه زدن . پس معلوم شد که آدم نچسبی است . شوهرش هم همراه با او می خندید . انگار دو شیطان از جهنم جلوی من نشسته بودند و قهقه می زدند . واقعا صحنه ی ترسناکی بود . خانم کینگ هم از خنده ی آنها تعجب کرد . خانم ملتون خنده اش را متوقف کرد و گفت :(خب از خودت بگو .) نفسی عمیق کشیدم و گفتم :(خب راستش من یه ساحره ام . و سال بعد قراره به هاگوارتز برم .) خانم ملتون که نزدیک بود دوباره صدای خنده اش تا آسمان هفتم برود گفت :(خب .....?)کاملا واضح بود که فکر می کرد من یک احمقم .

ولی من که بیشتر ترغیب شده بودم که دکشان کنم گفتم :(بله و با حیوونا و گیاهان هم می تونم حرف بزنم . ) خانواده ی ملتون دیگر نتوانستند خنده شان را نگه دارند و صدای قهقه شان دوباره بلند شد . ولی من ادامه دادم :( به معجون سازی و دفاع در برابر جادوی سیاه هم علاقه دارم . و همیشه دوست داشتم یه نیفلر داشته باشم .) آقای ملتون همانطور که به خنده اش ادامه می داد بلند شد و از در اتاق بیرون رفت . خانم ملتون اما همانطور که خنده اش را قورت داد گفت :( این بچه واقعا خنده دار و بامزه س ، ولی ما یه بچه ی اروم معمولی میخوایم . اما اگر نطرمون عوض شد باهاتون تماس می گیریم . ) و از جایش بلند شد و رفت . لبخند روی لبم محو شد و مثل همیشه اشک هایم از چشمانم جاری شدند . تصمیم خودم بود که دکشان کنم اما حسی به قلبم آمد که یادم می آورد ۱۱ سال است در این یتیم خانه ام و حالا حالا ها بیرون نخواهم رفت. من دوست داشتم آزاد باشم. نه پیش پدر و مادری زندگی کنم که من را مسخره کند نه در یتیم خانه ای که نقش کلفت را در آن داشته باشم. از جایم بلند شدم و خواستم به اتاقم بروم . سر راه هرکس مرا می دید می گفت :(نی نی کوچولو ? ) و می خندید . اما من باز به تنهایی خودم رفتم و آنقدر گریه کردم تا خورشید هم از صدای گریه ام خسته شد و زیر کوه ها رفت تا استراحت کند.

بالاخره فردا صبح فرا رسید ، یعنی روز تولد من . هیچ وقت از روز تولدم خوشم نمی آید . نه برای اینکه برایم تولد نمی گیرند،  اتفاقا خانم کینگ هرسال برایم یک تولد فوق العاده می گیرد اما مشکل این است که هیچکس به تولدم نمی آید و همه فکر می کنند جشن هایی که می گیرم برای قتل عام فرزندانشان است . ? امسال با اصرار و خواهش فراوان من به خانم کینگ تولدی در کار نخواهد بود . اینکه خودت درخواست تنهایی کنی خیلی بهتر از این است که دیگران تورا تنها بگزارند. صبح بعد از خوردن صبحانه به پاتوق همیشگی خودم رفتم . یعنی تابی که در پارک جلوی یتیم خانه قرار داشت . همیشه روی آن می نشستم و در دفتر قدیمی ام نقاشی می کردم . از نظر خودم که نقاش ماهری هستم . دفتر نقاشی ام را از ۴ سالگی دارم و هر روز در آن نقاشی می کنم ولی هیچوقت صفحه هایش تمام نمی شوند ، حتی وقتی زیر باران نقاشی می کنم هم ورق هایش خیس نمی شوند . همان پیرمرد که سال ۱۹۸۴ به یتیم خانه آمد این دفتر نقاشی را به من داد و گفت که این دفتر جادویی است . بگذریم،  روی تاب نشسته بودم و داشتم نقاشی ام را تمام می کردم که دراکو مالفوی از خود راضی با سگ بامزه اش از خانه ی باشکوهشان خارج شدند . مثل همیشه پت را آورده بود پارک تا به دستشویی برود .

تا چشمم به پت افتاد گفتم :(وای ، سلام پت !) و تا سرم را بالا آوردم مالفوی احمق را دیدم و گفتم :(سلام عوضی !) او هم که هیچوقت کم نمی آورد گفت :(سلام اسکل !) و پت را به طرف دیگری برد . چشمم که به بالکن طویل و عریض خانه ی مالفوی ها افتاد ، دیدم که باز هم مثل همیشه از بند رختشان یک ملافه ، یک پتو ، یک شلوارک احمقانه با طرح سگ های سفید آویزان است . ? شاید این یکی از مخوف ترین راز های این پسر اصیل زاده احمق است . او هر شب جایش را خیس می کند ? و این بزرگترین آتویی است که از او دارم . ? سرم را پایین آوردم و به او نگاه کردم که چند متر آن ور تر داشت با پت بازی می کرد و با خنده گفتم :(هی مالفوی ! ظاهرا دیشب بارونی بوده !?) اول چشمانش گرد شدند و بعد اخم هایش در هم رفتند و گفت :(بعضی وقت ها اگر دهنت رو ببندی هیچ اتفاق بدی نخواهد افتاد ، مارتین احمق .?)اشتباه نکنید اسم من مارتین نیست ، خانم کینگ با استفاده از خلاقیت بی کرانش نام خانوادگی من را مارتین گذاشت. البته این تنها خلاقیتش نیست . او نام اول من را مری و نام میانی من را الن گذاشت . (در زبان انگلیسی نام مری الن یک اسم اول است ولی وقتی نام اول او را مری گذاشتند و نام میانی اش را الن همه فکر می کنند نام او مری الن است ) من نخودی خندیدم و مالفوی همراه پت به خانه شان باز گشت . باران هر لحظه شدید تر می شد و هوا ابری تر . همه ی بچه ها آرام آرام به یتیم خانه باز می گشتند ولی من که عاشق باران و هوای بارانی بودم از جایم تکان نخوردم و به نقاشی کشیدنم ادامه دادم تا اینکه زنی عجیب با یک کلاه عجیب و یک ردای سبز بلند از کوچه ی کناری پیچید و وارد کوچه ی ما شد ........

امیدوارم خوشتون اومده باشه تا اینجاش . ادامش رو سه چهار روز دیگه میزارم .