همه یه کاربر هارو من بهشون حسودیم میشه

چرا باید زنده بمونم وقتی دلیلی برای زندگی کردن ندارم... چرا باید امید داشته باشم وقتی نا امیدم... یک یا دو یا سه همه یه اینها یک عددن ولی بعضی وقت ها یه درد بزرگین... یه دردی که با هیچ دارویی درمان نمیشن. همیشه هرچی که میخواستم نمیشد... همیشه با خودم میگم اشکال نداره هروقت که بزرگ شدن خودم تلاش میکنم و بدستش میارم ولی...

چه فایده دیگه ذوق داشتن اون چیز رو دیگه اون موقع ندارم... حالا با این همه دردی که دارم توقع داری زنده بمونم؟

اما اشکال نداره به همه یه اینها کنار من بازم با همشون کنار میام... چون که تو دنیا حداقل یکی هست که تو براش مهم باشی درسته؟ حتی اگه یک نفر هم نبود اشکال نداره من هستم ... نمیدونم الان کجایی ؟ چیکار میکنی؟ولی خوشحال باش که من هستم...

به خودت نگاه کن... بهت حسودیم میشه :) چون روت غیرت دارم ... چون برام مهمی بهت حسودیم میشه چون یکی هست که تورو دوست داشته باشه ... چون تو یکی رو داری که بهت فکر کنه... من نمیدونم که چه کسی منو دوست داره؟ کی بهم اهمیت میده؟ برای کی مهم هستم یا نیستم...

اما الان این منو خوشحال میکنه که تو الان خوشحال باشی باشه؟ بخند ... اره... تو ... تویی که الان داری این متنو میخونی بخند دیگه... آفرین... میدونی با این کارت چقدر خوشحالم کردی؟

پس همیشه بخند و تو موقعیت های سخت برای کارهای با ارزش هیچ وقت نا امید نشو💕