بیا باهم بریم ۵۰ سال آینده💔

نگاشون کن......

صداشون رو گوش بده.... آهنگاشون رو......

میبینیشون ۵۰ سال دیگه ، دیگه نمیخونن....... استیج رو کنار گذاشتن.....

اون لحظه فقط و فقط دلت میخواد صداشون رو بشنوی.......

آره سخته از نبودنشون حرف بزنیم....... خیلی سخت 💔

یاد سختی هایی که کشیدن ولی نشون ندادن.......

وقتی که بهترین جایزه رو گرفتن....... از خوشحالی چیکار کردن🙃.........

وقتی که همش از آرمی ها تشکر میکردن با اینکه این استعداد و توانایی خودشون بود و حقشون.........🙃

چقدر با فیلم هاشون گریه کردی؟خندیدی؟........

وقتی تلاش هاشون رو میدیدی........ چقدر واسشون انرژی میفرستادی؟؟

اونا بیشتر از هر چیز الان به انرژی های ما نیاز دارن.....

بزار وقتی استیج رو ترک میکنن یه خاطره ی قشنگ از آرمی ها..... از حمایت ها...... از شادی ها....... از پیروزی هایی که همراه آرمی ها داشتن :) رو همراه خودشون ببرن🙂

تو یه آرمی نزار وقتی ۵۰ سال دیگه میشه.......

غصه بخوری و بگی.........

کاش یه فن واقعی بودم💔😔

۵۰ سال دیگه یاد کسایی میفتی که مثل خورشید توی آسمون دل گرفتت درخشیدن🌄🙃

کسایی که به زندگیت معنی دادن🙃تو سختیا کمکت کردن🙃

کسایی که شاید دیگه از یاد رفتن💔 ولی یه تیکه از قلبت همیشه برا اوناس❤️

یادت باشه اونا با اینکه از وجودت هم خبر نداشتن اما بازم از ته قلب دوست داشتن❤️ پس خودت رو دوست داشته باش و برای همیشه آرمی بمون تا اونا نا امید نشن😉🙂

این کار رو میکنی؟مگه نه؟😉‌💜