پنج بار سکوت!

سلام امیدوارم حالتون خوب باشه بچه ها من اومدم با یه رمان قشنگ که فقط پنج پارت هست و این رمان رو کاملا خودم نوشتم و همه چیز رو خودم طراحی کردم امیدوارم خوشتون بیاد اگر پارت اول رو دوست داشتید حتما بگید پارت های بعدی هم بزارم و خوشحال میشم اگر انتقادی چیزی هست حتما بهم بگید و اینکه اولین بار هم هست که یه رمان کوتاه مینویسم

در بسته شد. نه آن‌قدر محکم که دعوا حساب شود، نه آن‌قدر آرام که عادی باشد. سئو‌یون چند ثانیه همان‌جا ایستاد. کیف از دستش سر خورد و روی زمین افتاد، اما او حتی خم نشد برش دارد. انگار بدنش جلوتر از ذهنش فهمیده بود که این لحظه، فرق دارد.

نگاهش روی دستگیره‌ی در قفل شد. همان‌جا که مین‌جی ایستاده بود، همان‌جا که جمله‌اش را گفت و مکث نکرد. سئو‌یون سعی کرد دقیقاً یادش بیاورد کِی همه‌چیز به این نقطه رسید، اما بعضی سقوط‌ها لحظه ندارند؛ آرام‌آرام اتفاق می‌افتند.

اتوبوس شلوغ بود. آدم‌ها کنار هم ایستاده بودند، با صدای بلند حرف می‌زدند، می‌خندیدند، زندگی می‌کردند. سئو‌یون کنار پنجره نشست و انعکاس صورت خودش را دید؛ دختری با چشم‌هایی که خسته‌تر از سنش بودند و لب‌هایی که حرف‌هایشان را قورت داده بودند.

وقتی به خانه رسید، مادرش از آشپزخانه پرسید: «سئو‌یون، دیر کردی… چی شده؟» او می‌توانست همه‌چیز را بگوید. می‌توانست اسم مین‌جی را بیاورد، ماجرا را تعریف کند، حتی گریه کند. اما فقط گفت: «هیچی.» و فهمید این کلمه چقدر می‌تواند سنگین باشد.

شب، اتاقش تاریک بود. سئو‌یون روی تخت نشست و پیام‌های مین‌جی را دوباره خواند. نه چون نفهمیده بود، بلکه چون هنوز دلش می‌خواست اشتباه فهمیده باشد. گوشی را خاموش کرد، اما صداها خاموش نشدند.

او به سقف خیره شد و با خودش فکر کرد: شاید بعضی سکوت‌ها برای قوی بودن نیستند، برای زنده ماندن‌اند. سئو‌یون هنوز نمی‌دانست این سکوت، قرار است چقدر با او بماند… فقط می‌دانست این اولین سکوت از پنج‌تاست.