اختلال خودزشت‌انگاری: وقتی مغز در تشخیص زیبایی دروغ می‌گوید

اختلال خود‌زشت‌انگاری اختلالی است که در بیشتر مردم شیوع پیدا کرده، طوری که دیگر به چشم یک اختلال دیده نمی شود.

حتماً برایت پیش آمده که از یک ویژگی ظاهری‌ات راضی نباشی. اما اگر این نارضایتی، تمام ذهن تو را اشغال کند و زندگی‌ات را فلج کند، چه؟ اینجا پای یک اختلال روانی در میان است به نام "BDD".

BDD چیست؟ یک بیماری روانی که در آن فرد: · ساعت‌ها در روز به یک عیب کوچک یا خیالی در ظاهر خود فکر می‌کند. · این "عیب" برای دیگران اصلاً قابل دیدن نیست یا بسیار جزیی است. · باور دارد که به دلیل این عیب، زشته، زننده یا غیرطبیعی به نظر می‌رسد.

نشانه‌های هشداردهنده: · چک کردن مداوم خود در آینه، شیشه یا گوشی موبایل. · پنهان کردن مداوم یک بخش از بدن (مثلاً با آرایش سنگین، کلاه، لباس گشاد). · مقایسه وسواسی ظاهر خود با دیگران. · اجتناب از عکس گرفتن یا قرارگیری در جمع به خاطر ظاهر. · احساس اضطراب شدید، خجالت و افسردگی به خاطر ظاهر.

تفاوت BDD با نارضایتی معمولی: · یک نارضایتی معمولی ممکن است گذرا باشد و روی زندگیت تأثیر نگذارد. · اما BDD یک افکار وسواسی است که: · روزی ساعت‌ها وقت تو را می‌گیرد. · روی روابط اجتماعی، درس و روحیه تو تأثیر منفی می‌گذارد. · باعث انزوای اجتماعی می‌شود.

اگر این حالات را داری، چه کار کنی؟ · اول و مهم‌تر از همه: با یک روانشناس یا مشاور معتمد صحبت کن. BDD کاملاً قابل درمان است. · به خودت یادآوری کن که این یک بیماری ادراکی است، نه یک مشکل واقعی در ظاهر تو. · از دنبال کردن صفحاتی که استانداردهای غیرواقعی زیبایی تبلیغ می‌کنند، دوری کن.