دریا

بیان کردن زیبایی های دریا در غالب یک متن

دریا، این نگینِ لاجوردیِ آفرینش، همیشه در حالِ نفس کشیدن است. نفسِ او، موج است. موج هایی که بی‌وقفه بر سینه‌ی ساحل می‌شکنند و نوایی سرمدی می‌سرایند؛ نوایی که قصه‌های کهنِ زمین را در سینه دارد.

نگاه کن! پهنه‌اش گاه آرام و زلال است، همچون آینه‌ای که آسمانِ بی‌کران را در اعماق خود پنهان کرده است. در این لحظات، دریا مادری مهربان است که قایق‌های کوچک را در آغوش می‌گیرد و با خود می‌خوانَد. اما گاه، خشمگین و طوفانی می‌شود و امواجِ خروشانش، همچون غرّشِ هیولایی باستانی، بر صخره‌ها می‌کوبند و نمکِ آب را با باد می‌آمیزند تا طعمِ آزادیِ وحشی را به کامِ رهگذران بچشانَد.

اعماقِ او، جهانی اسرارآمیز است؛ شهری خاموش در پوششِ تاریکیِ نیلی‌فام. ماهی‌های رنگارنگ، همچون نگین‌های زنده، در میانِ جنگل‌های مرجان‌های پنهان رقصی رویایی می‌آفرینند. گنجینه‌های گمشده و آرزوهای غرق‌شده، همه در پناهِ این آبیِ بی‌پایان آرمیده‌اند.

و چه زیباست دیدارِ دریا در سپیده‌دم، وقتی نخستین پرتوهای خورشید، هزاران الماس بر پهنه‌ی آب می‌پاشد و گویی آسمان و زمین در بوسه‌ای طلایی یکی می‌شوند. و چه مسحورکننده است در شبانگاهان، وقتی ماه، نقره‌ریزی می‌کند بر تار و پودِ امواج و راهِ نقرهای‌ای تا بینهایت می‌گشاید.

دریا، این شاعرِ همیشه‌خوان، این آینه‌ی روح، هر کس را با خود سخنی دارد. برای یکی، صلح و سکون می‌آورد و برای دیگری، طوفان و هیجان. او نمادِ جاودانگی است، نمادِ راز و نمادِ آزادیِ بی‌کران. همیشه هست، همیشه خواهد بود، با همان آوازِ همیشگی که از ازل می‌خواند و تا ابد خواهد خواند.