سروده های یک درونگرا

اینا رو خودم نوشتم زحمت یه ماهمه

🖤 زیر چراغی که حقیقت را نمی‌تاباند در سایه‌ی چراغی که نه روشن می‌کند، نه گرم، من ایستاده‌ام؛ نه به انتظار، نه به امید، بلکه به عادتِ بودن، در جهانی که بودن، خود، بی‌معناست.

مردمان از کنارم می‌گذرند ، چهره‌هایی بی‌نام، گام‌هایی بی‌جهت، و من؟ نه از آنانم، نه از خویشتن. چشم‌هایم، نه جویای پاسخ‌اند، نه مشتاق دیدار؛ تنها نظاره‌گرند، چون پنجره‌ای که سال‌هاست بسته مانده، اما هنوز صدای خیابان را می‌شنود.

پوچی، نه فریاد است، نه زمزمه؛ سکوتی‌ست که در تاریکی ریشه دوانده، و من، شاخه‌ای‌ام بی‌برگ، درختی بی‌فصل، که نه می‌روید، نه می‌میرد

من نمی‌گریزم، زیرا گریختن، نیازمند مقصدی‌ست. و نمی‌جنگم، زیرا جنگیدن، نیازمند باوری‌ست.

من فقط هستم، در امتداد خیابانی که پایان ندارد، با هودی‌ای که سایه‌ام را در آغوش گرفته، و نگاهی که نه می‌سوزاند، نه می‌بخشد— فقط می‌بیند.