من‌برایش‌x‌بودم!

من برایش نور کم سو ستاره ای بودم که میان شب سیاهش راهی را باز میکرد...

غافل از آنکه او به سوسو ی ضعیف من میان شبانگاهش احتیاجی نداشت بلکه روشنایی خورشیدش در روز او را مجذوب خود کرده بود.

من برایش شبنم اشکی بودم که قطره قطره بر روی گل رز پژمرده ای میچکید...

اما طراوت گل رز دیگری اورا محصور خود کرده بود، همان طراوتی که برخلاف من، بوی لبخند میداد.

او مرا زیادی وسواسی میدید، فکر میکرد نگرانی هایم نشانه ی شعله های آتشی است که نامش را تنفر می نامند...

اما تنها چیزی که خواهانش بودم آن بود که برایش خانه ای امن باشم...!