آیا ویام؟

درود و خوشآمد.

درجریانید که کاربر موردنظر ویام نام دارد. سن مشخصی ندارد.(دیروز15،امروز5،فردا50) همینطور تایپ مشخص. وی درگذشته istp بوده است.

از علایق بگوییم، به هرچیز نوستالژیکی علاقه شدید دارد. چای سوخت بدن و دوای درد هاست. موسیقی، از فرهاد و فریدون فروغی تا پاشایی و امید، غذای روح هستند. از رپ خوانانی چون یاس و سورنا نیز نمیتوان گذشت.

دوست و عزیز اول او، کتاب است. خانواده جایگاه بسزایی دارد و از اول معیارهای اهداف و رفتار، رضایت و خشنودی مادر است. "ایران درهمه حال، نخست جان و معشوق ویام است."

خواب نیز عشق ماست. ؟، احتمالا، شاید، نمی‌دانم و امثال این عبارات تا زنده بودن این اکانت ساکن مغز ویام هستند و حال حاضر، چیزی نیست که او در ان تردید نداشته باشد(سندرم مغز بیقرار).

اوه، چقدر طولانی شد! هرچند هنوز حس میکنم چیز مفیدی ذکر نشده. اما قرار است با یکسری مطالب نامفیدتر، بیشتر سرشمارا درد بیاوریم.

بله، مجددا ویام‌ام، اهل ورزش و تحرک نیستم اما ورزش های قابل پسند فوتبال و کشتی اند، که فقط مسابقات مهم رو دنبال میکنم (بردهای کشتی از کل اتفاقات زندگیم شادی‌آورترند). بی‌حوصلگی بزرگترین معضل زندگیمه و اگر نبود فردا ویام رو با نام کوروش‌کبیر یا هیتلر(با اهداف دیگر) دوم میشنیدید. به نمیشه و نمیتوانم هیچگونه باوری ندارم. پروردگار حافظه‌م رو رقیب جانانه ماهی قرار داده. به اموختن علاقه دارم. تاریخ و ادبیات رو تا ابد و یک روز هستم. ادم مذهبی نیستم اما به ائمه نهایت اعتقاد و علاقه رو دارم.

اماکن ساکت و تاریک، دیوانه وار ارامش بخشند. کوه را در جهت پرستیدن خدا میپرستم. اقیانوس حماقتم پایان نداره. ادم اجتماعی نیستم. اخلاق هم، فهمش روی دوش فکر و دید شما هست. ادعای رعایت شعور یا هرچیز دیگه ای رو ندارم، اما ادب، احترام در نهایت صمیمیت و فکر ( ِ همراه مطالعه) رو برای ادامه زندگی پیشنهاد میدم.