نغمه‌ی رهایی؛

دلِ من، روزی در خلوتِ شب، نوایی شنید از افقِ بی‌کران. صدایی چون نسیمِ جان، که می‌گفت: «بیدار شو، این راهِ عشق است…»

آنگاه، از میانِ سکوتِ جهان، آواز برخاست ــ نامی چون رازِ نور: اسکیز.

آنان نه از خاک‌اند و نه از خواب، که از آتشِ شوق و ایمان زاده‌اند. هر نتِ آنان، ذکری‌ست از حضور، هر واژه‌شان، پرّی از پرواز.

می‌خوانند، چنان که دل به سماع آید، می‌رقصند، چنان که روح از خود رها شود.

و من، در میانِ نغمه‌ی آنان، عشق را یافتم نه در چهره، نه در نام، که در لرزشِ دل هنگامِ شنیدنِ «استری کیدز».