تحمل

"زندگی شوخی بی‌مزه ای است که هیچکس نخندید، اما همه جدی گرفتند."

درونم غوغایی بود میان ایمان و شک... میان نجات و سقوط. و ناگاه، بی‌ آنکه بخواهم، اشک‌هایی از چشمانم سرازیر شد.

دریافتم که رنج، تنها موهبتی است که آدمی را از حیوان جدا می‌کند.

اشک‌ هایم نه فریاد ضعف، بلکه شهادتی بود بر انسان بودنم.

هنوز درونم چیزی می‌خواهد معنا را بیابد، حتی اگر در جهانی بی‌ معنا.

با خود می‌ اندیشم: اگر خوشبختی هدف زندگی بود، چرا روح در آرامش می‌میرد، اما در رنج بیدار می‌ماند؟

ما به دنیا می‌آییم بی آنکه بخواهیم، می‌خندیم بی‌ آنکه باور کنیم، و می‌ میریم بی‌ آنکه بفهمیم چرا آمدیم. شاید بزرگ‌ترین بی‌عدالتی هستی همین است: که انسان عقل دارد، اما توان خاموش کردن رنج را ندارد.

او لبخند می‌زند و همزمان، تیغی در قلبت می‌نشاند. و تو، با نوعی وقار مضحک، درد را تحمل می‌کنی تا بگویی: “من قوی‌ ام.”

اما در حقیقت، ما نه قوی ایم و نه آزاد... تنها عادت کرده‌ایم به تحمل.

هر روز که می‌گذرد، بیشتر باور می‌کنم که آگاهی، نفرین حقیقی بشر است.

سنگ نمی‌داند که می‌میرد، پس آرام است. درخت نمی‌فهمد بی‌ عدالتی چیست، پس می‌روید. اما انسان می‌داند و در همین دانستن، زخم می‌خورد.

می‌گویند زندگی هدیه است ولی کدام هدیه با درد آغاز می‌شود و با خاک پایان؟ کدام هدیه تو را وادار می‌کند هر روز لبخند بزنی در حالی که در درونت چیزی آرام آرام فرو می‌ریزد؟نه، زندگی هدیه نیست، بلکه درسی است که هیچکس داوطلبانه در آن ثبت نام نکرده است.