چرا من نه؟

‌‌‌

گاهی شب را نگاه می‌کنم و می‌پرسم: چرا من نه؟ چرا همه چیز همیشه از کنارِ من می‌گذرد، بی‌آنکه لحظه‌ای بماند؟

سهمِ من از زندگی انگار همیشه نیمه‌تمام بوده؛آدم‌ها می‌آیند، می‌خندند، و می‌روند و من می‌مانم با صدایِ درِ بسته و بویِ مانده‌ی خداحافظی..

هیچ‌کس نمی‌داند در سکوتِ طولانی چه می‌گذرد،هیچ‌کس نمی‌پرسد چند بار با خودت حرف زده‌ای تا فقط نریزی..

و هیچ‌کس نمی‌فهمد خستگیِ واقعی یعنی چه؛یعنی صبح بیدار شوی و دلت نخواهد حتی نفس بکشی.

و حال جهان با من کاری ندارد، و من هم دیگر با جهان کاری ندارم. گاهی خیال می‌کنم شاید اگر نبودم، چیزی فرق نمی‌کرد،شاید هیچ‌کس حتی متوجه نمی‌شد.

شاید پاسخِ تمامِ چراها همین است –چرا من نه؟ چون هیچ دلیلی برای "آری" وجود ندارد.