افکار تنهایــی..)

سلام خوش اومدید به پست جدید 🎀❤️ امیدوارم خوشتون بیاد بزن بریم ✌️✨👀

یه وقتایی فقط می‌خوای یه کم آروم باشی… سکوت، یه اتاق، یه ذهن خسته.🔥 ولی همین که سکوت میاد، افکارت هم میان. تنهایی همیشه با خودش صدا داره — صدای خاطره‌ها، صدای اشتباه‌ها، صدای آدمایی که یه روزی کنارت بودن و حالا نیستن...

وقتی تنها می‌شی، ذهنت مثل یه فیلم قدیمی پخش میشه. صحنه‌هایی که فکر می‌کردی فراموششون کردی، دوباره میان سراغت. یه لبخند، یه نگاه، یه جمله که یه‌وقتایی گفتی و پشیمون شدی، یا یه حرفی که نگفتی و هنوز توی دلت مونده. تنهایی آدمو می‌بره به جاهایی از خودش که حتی یادش نمیاد اونجا بوده..

بعضی شب‌ها سکوت اونقدر زیاد میشه که انگار سنگین می‌نشینه روی شونه‌هات. اون موقع تازه می‌فهمی چقدر چیزا گفتنیه ولی دیگه فرصتش نیست.

چقدر آدمایی بودن که دلت براشون تنگ شده، ولی غرورت نمی‌ذاره حتی بهشون پیام بدی. چقدر آرزوهایی که گذاشتی کنار، فقط چون یه روز خسته بودی و گفتی “ولش کن”...

تنهایی نه خوبه، نه بد. فقط واقعیه. یه لحظه‌ی رو در رو شدن با خودته. با خودی که توی شلوغی روزمرگی گمش کردی. با صدای ذهنی که همیشه خواستی خاموشش کنی ولی اون هر بار قوی‌تر برگشته.

شاید برای همینه که خیلیا از تنهایی فرار می‌کنن… چون اون موقع باید به چیزایی فکر کنی که سخته، درد داره، ولی حقیقیه. باید قبول کنی که بعضیا دیگه برنمی‌گردن، بعضی حس‌ها تموم شدن، و بعضی “دوست دارم”ها فقط یه خاطره شدن. اما با همه‌ی اینا، تنهایی یه چیزو بهت یاد می‌ده: اینکه هنوز خودت رو داری. که حتی وقتی همه رفتن، هنوز می‌تونی با خودت حرف بزنی، بخندی، گریه کنی و دوباره قوی شی.

تنهایی، دروغ نمیگه. نقاب نداره. اگه یاد گرفتی توی تنهایی آروم باشی، یعنی یاد گرفتی با خودت صادق باشی. گاهی، وقتی تنها می‌شی، تازه می‌فهمی چقدر بزرگ شدی… چقدر چیزا رو گذشتی، چقدر چیزا رو یاد گرفتی، و هنوزم ادامه داری. تنهایی همیشه تلخ نیست… گاهی فقط یه مکالمه‌ی بی‌صدا بین تو و دلتـــه. 🌙✨